Vanmorgen naar de Spoed gereden omdat ik weer bloedverlies had. Niet zo erg veel, maar genoeg om mij ongerust te maken, zeker omdat ik vind dat mijn buik anders aanvoelt dan daarvoor.
Er was nog niets te zien. ’t Is te zeggen: wel een embryo in een vruchtzak en een hartje dat nog niet klopte. En dat vind ik vreemd. Bij onze Jules had ik op 6 weken en half wel een kloppend hartje. Volgens mijn berekening zou ik bijna 7 weken moeten zijn vandaag, maar volgens de echo ben ik 6 weken 1 dag ver. Dat is 5 dagen minder. Dus ofwel ligt het daaraan dat het hartje niet klopt (en was mijn berekening fout), ofwel is het nog maar pas misgegaan en is de embryo gestopt met groeien.
Volgende week moet ik sowieso naar mijn gynaecoloog. Dan weet ik het zeker want dan kan hij vergelijken met de echo van vandaag. Als er geen groei is, en als het hartje niet klopt, dan zal het toch zijn misgegaan. Maar laat ons hopen dat dat niet het geval is.
Er zijn in elk geval nog redenen genoeg om me nog niet doodongerust te maken: volgens de gynaecoloog zag alles er normaal uit, ik heb ondertussen weer zo goed als geen bloedverlies meer, ik ben nog steeds misselijk en mijn borsten doen nog steeds wat pijn. Yves zit ook altijd maar te zeggen dat elke zwangerschap anders is (en hij kan het weten?) en dat daarom mijn buik misschien anders aanvoelt. Dat is waar, maar toch blijft die onzekerheid knagen.
Ik haat dit, echt waar. Het eerste trimester van een zwangerschap is zowat het rotste dat ik op psychologisch gebied al heb meegemaakt. Geen controle over. Constante twijfel. Schrik dat het weer misloopt want na 2 miskramen verhoogt je kans op een volgende. Een roetsjbaan op en af. En telkens weer de kracht moeten vinden om mezelf op te peppen.
Uitputtend.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten