Daarstraks, om 14u30, hebben we afscheid kunnen nemen van onze Stan. We kregen een kleine urne met de asse en mochten die op de kinderweide verstrooien. Heel eenvoudig, maar zo was het goed.
Nu gaan we nog een herinneringsdoos maken. De urne komt erin, het moederboekje, een knuffeltje, de echo's en de foto's die er gemaakt werden. Dat komt bij in de kast met de fotoalbums. Om er af en toe eens naar te kijken als we daar behoefte aan hebben.
Vaarwel Stan. We zullen je missen.
donderdag 18 december 2008
woensdag 17 december 2008
Afscheid nemen
Bij een zwangerschap die zover gevorderd was, heb je de mogelijkheid om je kindje te begraven. Dat gaan we doen zodat we afscheid kunnen nemen. Gewoon Yves en ik. Geen dienst, enkel een asverstrooiing op de kinderweide.
We willen geen begrafenis of geen urne laten plaatsen. Het idee vind ik een beetje raar, ook bij andere overlijdens trouwens. Om iemand die is gestorven toch nog ergens een plaats toe te kennen. Zo kan je toch geen afscheid nemen? Het lijkt dan alsof je geen echt afscheid neemt, je hebt behoefte aan een plaatsje waar je naartoe gaat om degene die gestorven is, te herdenken.
Voor ons hoeft dat niet. Onze Stan zit perfect op de enige plaats waar hij moet zitten. In ons hart. Voor altijd.
We willen geen begrafenis of geen urne laten plaatsen. Het idee vind ik een beetje raar, ook bij andere overlijdens trouwens. Om iemand die is gestorven toch nog ergens een plaats toe te kennen. Zo kan je toch geen afscheid nemen? Het lijkt dan alsof je geen echt afscheid neemt, je hebt behoefte aan een plaatsje waar je naartoe gaat om degene die gestorven is, te herdenken.
Voor ons hoeft dat niet. Onze Stan zit perfect op de enige plaats waar hij moet zitten. In ons hart. Voor altijd.
Abrupt einde
Ineens ging het toch nog fout.
Zondagmorgen, 14 december 2008.
Bij het toiletbezoek merk ik wat bloedverlies op. Omdat ik inmiddels al 14 weken zwanger was, moest dit toch even gecontroleerd worden. Meestal is het gewoon een bloedvaatje dat gesprongen is, maar ik wil toch zo snel mogelijk gerustgesteld worden.
Naar ons mama gebeld zodat die op onze Jules kon passen terwijl wij naar de Spoed reden.
Rond de middag komen we daar aan. Omdat het niet druk bleek te zijn op het verloskwartier, mochten we meteen daarheen. De gynaecoloog van wacht wordt erbij gehaald. Hij kijkt eerst even of hij iets opmerkt. Er zit inderdaad een wondje aan de baarmoederhals. Maar toch nog een echo nemen om te zien of alles nog OK is. Eerst uitwendig. Hij zegt dat hij geen bevredigend resultaat ziet en een inwendige echo wil doen. De schrik slaat mij om het hart en ik zie dat dit ook bij Yves het geval is. De gynaecoloog doet een inwendige echo en blijft stil. Heel stil. Te lang. Yves kijkt mee op het scherm en begint op zijn knokels te bijten. Terwijl ik vraag: "Is er iets mis?" begin ik te huilen, omdat ik het antwoord al weet. En inderdaad: er is geen hartslag meer. Hij meet de grootte na, en ons kindje blijkt niets gegroeid te zijn. Het is al zeker een flinke week geleden gestorven.
Even later gaan we naar beneden waar een beter toestel staat. De gynaecoloog wil zien wat er precies is misgegaan. Hij neemt zijn tijd voor de echo, geeft heel veel uitleg over wat hij ziet en niet ziet en wat dit betekent, en wij stellen enkele vragen. Ik herinner me niet meer wat er is gezegd tijdens dit moment.
Dan gaan we rond de tafel zitten. Ik vraag wat er nu moet gebeuren.
Het kindje moet nu geboren worden. Ik mag naar huis gaan om alles even te verwerken en een dag of twee later terugkomen, of ik kan ook ineens blijven. Ik kies meteen voor het laatste.
13u.
We gaan opnieuw naar het verloskwartier. In een arbeidskamer krijg ik medicatie opgestoken om de weeën op gang te brengen. Volgens de gynaecoloog kan dit wel een hele tijd duren en moeten we de geboorte niet verwachten voor de volgende morgen. Yves gaat ondertussen even over huis om voor mij wat kleding te halen en om onze Jules kleertjes te brengen zodat hij kan blijven slapen bij zijn moeke. We bellen ook enkele mensen op om te vertellen dat we weer een miskraam hebben.
Ondertussen begin ik weeën te krijgen. Eerst heel draaglijk, een warm kersenpitkussen op mijn buik volstaat. Maar dan steeds heviger. Tegen dat Yves terug is, worden ze zo erg dat ik het bijna niet meer uithoud. De verpleegster vertelde me dat ik gerust een epidurale mag vragen als het niet meer gaat. Op het moment dat ik hier gebruik van wil maken, krijg ik een erge wee en breken de vliezen.
Hierna gaat het weer wat beter. De weeën doen minder pijn. Ik voel wel constant wat verlies van vruchtwater enzo, maar dat blijkt normaal te zijn.
Stilaan worden de weeën weer wat heviger. Tot op een moment dat het weer erg pijnlijk wordt. Ik roep de verpleegster erbij. Ze controleert alles even en ziet dat er een grote bloedklonter vastzit. Ze vraagt om even te persen om die eruit te krijgen, zodat de weeën weer wat zouden afnemen. Ik pers 1 keer hard, en voel plots alles eruit komen.
16u20
Ons kindje komt er na 1 keer persen uit. Onverwacht snel. Yves ziet het gebeuren. Ik kijk meteen naar hem en zeg dat hij niet hoeft te kijken als hij niet wil, maar hij vindt het niet erg. Zelf wil ik niets zien.
Het is eruit. Hangt nog vast aan de navelstreng die natuurlijk nog kort is, waardoor de verpleegster het moet vasthouden in haar hand. Ze legt het op een nierbekken om de gynaecoloog te verwittigen.
En dan is het wachten. Ze wil ons kindje (een jongetje) wel verwijderen maar durft niet goed de navelstreng door te knippen. Ze geeft wel informatie: dat het een mooi vruchtje is, helemaal niet lelijk om te zien. Dat wilde ik weten, want anders wil ik het later niet bekijken. Yves beaamt dat het inderdaad geen kwaad kan om ernaar te kijken, maar ik wil nog niet.
Wanneer de gynaecoloog arriveert, knipt hij de navelstreng door. De moederkoek moet er immers nog uit en ik heb ondertussen weer hevige weeën.
We worden meegenomen naar de verloskamer om daar te moederkoek te laten verwijderen. Dit is echter bijzonder pijnlijk en ik roep het uit van de pijn. Hij stelt voor om dit onder verdoving te laten gebeuren. Ik stem meteen toe.
Naar het operatiekwartier dan, waar ik een ruggeprik krijg. De moederkoek wordt verwijderd en ik word naar de recovery gereden. Yves mag naast mij komen zitten want we zijn de enige patiënten die zondag. We brengen daar anderhalf uur door, tot de verpleegster vindt dat ik wel naar mijn kamer zal mogen op de materniteit.
Naar de materniteit deze keer. Ik word naar mijn kamer gebracht. Yves wil meteen weer mee met de verpleegster om nog eens een keertje naar ons kindje te gaan kijken. Ik wil nog steeds niet. Morgen misschien.
Daar lig ik dan. Veel huilen, nog enkele telefoontjes plegen. De verpleegsters komen vaak binnen om te vragen of er iets is dat ze kunnen doen. We krijgen nog een maaltijd (het is ondertussen 20u) die ik verbazend genoeg wel opkrijg. Yves blijft aan mijn zij maar moet die avond wel naar huis, want hij moet een dag later gaan werken (zonder pardon). Ik kijk nog wat tv en huil mezelf tegen 2u30 in slaap.
Maandag 15 december
Ik wacht op Yves tot zijn eerste shift voorbij is. We hadden afgesproken dat we dan samen afscheid zouden nemen van ons zoontje, dat we Stan hebben genoemd. Wanneer hij er is, brengt de verpleegster ons Stanneke naar ons. Een piepklein mini-mensje met alles erop en eraan. Mooi om te zien, en minder ontwikkeld dan ik me in mijn hoofd had voorgesteld. Dat maakt het er wat makkelijker op voor mij: weten dat het toch nog erg pril was, dat er nog veel moest groeien, dat het toch relatief vroeg in de zwangerschap was.
Ik ben blij dat ik toch nog heb mogen kennismaken met onze Stan. En meteen ook afscheid heb kunnen nemen. Voor een stukje. Want de weg is nog lang.
Zondagmorgen, 14 december 2008.
Bij het toiletbezoek merk ik wat bloedverlies op. Omdat ik inmiddels al 14 weken zwanger was, moest dit toch even gecontroleerd worden. Meestal is het gewoon een bloedvaatje dat gesprongen is, maar ik wil toch zo snel mogelijk gerustgesteld worden.
Naar ons mama gebeld zodat die op onze Jules kon passen terwijl wij naar de Spoed reden.
Rond de middag komen we daar aan. Omdat het niet druk bleek te zijn op het verloskwartier, mochten we meteen daarheen. De gynaecoloog van wacht wordt erbij gehaald. Hij kijkt eerst even of hij iets opmerkt. Er zit inderdaad een wondje aan de baarmoederhals. Maar toch nog een echo nemen om te zien of alles nog OK is. Eerst uitwendig. Hij zegt dat hij geen bevredigend resultaat ziet en een inwendige echo wil doen. De schrik slaat mij om het hart en ik zie dat dit ook bij Yves het geval is. De gynaecoloog doet een inwendige echo en blijft stil. Heel stil. Te lang. Yves kijkt mee op het scherm en begint op zijn knokels te bijten. Terwijl ik vraag: "Is er iets mis?" begin ik te huilen, omdat ik het antwoord al weet. En inderdaad: er is geen hartslag meer. Hij meet de grootte na, en ons kindje blijkt niets gegroeid te zijn. Het is al zeker een flinke week geleden gestorven.
Even later gaan we naar beneden waar een beter toestel staat. De gynaecoloog wil zien wat er precies is misgegaan. Hij neemt zijn tijd voor de echo, geeft heel veel uitleg over wat hij ziet en niet ziet en wat dit betekent, en wij stellen enkele vragen. Ik herinner me niet meer wat er is gezegd tijdens dit moment.
Dan gaan we rond de tafel zitten. Ik vraag wat er nu moet gebeuren.
Het kindje moet nu geboren worden. Ik mag naar huis gaan om alles even te verwerken en een dag of twee later terugkomen, of ik kan ook ineens blijven. Ik kies meteen voor het laatste.
13u.
We gaan opnieuw naar het verloskwartier. In een arbeidskamer krijg ik medicatie opgestoken om de weeën op gang te brengen. Volgens de gynaecoloog kan dit wel een hele tijd duren en moeten we de geboorte niet verwachten voor de volgende morgen. Yves gaat ondertussen even over huis om voor mij wat kleding te halen en om onze Jules kleertjes te brengen zodat hij kan blijven slapen bij zijn moeke. We bellen ook enkele mensen op om te vertellen dat we weer een miskraam hebben.
Ondertussen begin ik weeën te krijgen. Eerst heel draaglijk, een warm kersenpitkussen op mijn buik volstaat. Maar dan steeds heviger. Tegen dat Yves terug is, worden ze zo erg dat ik het bijna niet meer uithoud. De verpleegster vertelde me dat ik gerust een epidurale mag vragen als het niet meer gaat. Op het moment dat ik hier gebruik van wil maken, krijg ik een erge wee en breken de vliezen.
Hierna gaat het weer wat beter. De weeën doen minder pijn. Ik voel wel constant wat verlies van vruchtwater enzo, maar dat blijkt normaal te zijn.
Stilaan worden de weeën weer wat heviger. Tot op een moment dat het weer erg pijnlijk wordt. Ik roep de verpleegster erbij. Ze controleert alles even en ziet dat er een grote bloedklonter vastzit. Ze vraagt om even te persen om die eruit te krijgen, zodat de weeën weer wat zouden afnemen. Ik pers 1 keer hard, en voel plots alles eruit komen.
16u20
Ons kindje komt er na 1 keer persen uit. Onverwacht snel. Yves ziet het gebeuren. Ik kijk meteen naar hem en zeg dat hij niet hoeft te kijken als hij niet wil, maar hij vindt het niet erg. Zelf wil ik niets zien.
Het is eruit. Hangt nog vast aan de navelstreng die natuurlijk nog kort is, waardoor de verpleegster het moet vasthouden in haar hand. Ze legt het op een nierbekken om de gynaecoloog te verwittigen.
En dan is het wachten. Ze wil ons kindje (een jongetje) wel verwijderen maar durft niet goed de navelstreng door te knippen. Ze geeft wel informatie: dat het een mooi vruchtje is, helemaal niet lelijk om te zien. Dat wilde ik weten, want anders wil ik het later niet bekijken. Yves beaamt dat het inderdaad geen kwaad kan om ernaar te kijken, maar ik wil nog niet.
Wanneer de gynaecoloog arriveert, knipt hij de navelstreng door. De moederkoek moet er immers nog uit en ik heb ondertussen weer hevige weeën.
We worden meegenomen naar de verloskamer om daar te moederkoek te laten verwijderen. Dit is echter bijzonder pijnlijk en ik roep het uit van de pijn. Hij stelt voor om dit onder verdoving te laten gebeuren. Ik stem meteen toe.
Naar het operatiekwartier dan, waar ik een ruggeprik krijg. De moederkoek wordt verwijderd en ik word naar de recovery gereden. Yves mag naast mij komen zitten want we zijn de enige patiënten die zondag. We brengen daar anderhalf uur door, tot de verpleegster vindt dat ik wel naar mijn kamer zal mogen op de materniteit.
Naar de materniteit deze keer. Ik word naar mijn kamer gebracht. Yves wil meteen weer mee met de verpleegster om nog eens een keertje naar ons kindje te gaan kijken. Ik wil nog steeds niet. Morgen misschien.
Daar lig ik dan. Veel huilen, nog enkele telefoontjes plegen. De verpleegsters komen vaak binnen om te vragen of er iets is dat ze kunnen doen. We krijgen nog een maaltijd (het is ondertussen 20u) die ik verbazend genoeg wel opkrijg. Yves blijft aan mijn zij maar moet die avond wel naar huis, want hij moet een dag later gaan werken (zonder pardon). Ik kijk nog wat tv en huil mezelf tegen 2u30 in slaap.
Maandag 15 december
Ik wacht op Yves tot zijn eerste shift voorbij is. We hadden afgesproken dat we dan samen afscheid zouden nemen van ons zoontje, dat we Stan hebben genoemd. Wanneer hij er is, brengt de verpleegster ons Stanneke naar ons. Een piepklein mini-mensje met alles erop en eraan. Mooi om te zien, en minder ontwikkeld dan ik me in mijn hoofd had voorgesteld. Dat maakt het er wat makkelijker op voor mij: weten dat het toch nog erg pril was, dat er nog veel moest groeien, dat het toch relatief vroeg in de zwangerschap was.
Ik ben blij dat ik toch nog heb mogen kennismaken met onze Stan. En meteen ook afscheid heb kunnen nemen. Voor een stukje. Want de weg is nog lang.
donderdag 11 december 2008
14 weken
Op het wereldbekende web lees je een hoop onzin over zwangerschap. Er zijn vrouwen die hun haar niet durven kleuren (stel je voor dat ik in mijn geval een indiaantje baar!), die vanaf het eerste moment geen zaken meer tillen zwaarder dan 5 kg (hallo, je bent zwanger, niet gehandicapt), die beweren dat 1 kopje koffie of thee drinken even slecht is als heroïne gebruiken (umpf?) en meer van dat soort prietpraat.
Vandaag wil ik het even hebben over zo'n bola. Je weet wel, dat bolletje met belletje in en met een lang touw aan. Vorige keer droeg ik dat wel eens. De hoofdredenen waren simpel: ik wou duidelijk maken dat ik me niet had laten gaan tijdens de feestdagen maar dat ik zwanger was, én het was gewoon een mooi juweel in mijn lievelingskleuren (paars en groen). Voor de rest denk ik niet dat je een nut moet koppelen aan dat ding. Tot je even rondsurft. Wat een hoop zever in pakskes staat er daar niet over zo'n bola!
Om te beginnen menen sommigen dat het gevaarlijk is, want het zou het gehoor van je baby kunnen beschadigen. Ja hoor, vanzelfsprekend: een geluidje nog stiller dan een kattenbelletje gaat dwars door je buik, door de vruchtzak, door het vruchtwater en maakt daar een oorverdovend lawaai voor je baby. Ocharme alle vrouwen die net zoals ik graag eens een concertje meepikken. De muziek daar staat een pak decibels hoger. Onze Jules zou doof geboren moeten zijn. Maar vreemd genoeg schort er niets aan zijn gehoor. Straf hè!
Verder zijn er dan weer die geloven dat het gerinkel de baby prikkelt waardoor die naar het geluid gaat draaien, en da's de reden dat die bola laag gedragen moet worden. Ik zie zo'n baby al nieuwsgierig draaien naar dat geluidje, als een mot die op een vlam afkomt. Onze Jules lag in stuit. Ik vrees dat ik zelfs een kanon mocht afschieten naast mijn onderbuik, maar dat hij toch vredig bleef liggen i.p.v. zich te draaien naar het geluid. (Of: mijn mond staat niet vaak stil en hij heeft zich daarnaar gericht, dat kan ook.)
Ik weet dus niet of ik die bola veel ga dragen. Ik vind hem nog steeds heel mooi, dus als ik op het punt kom dat mensen me beginnen vragen of ik wat ben bijgekomen, doe ik hem wel weer om. Zo kan iedereen mij horen afkomen: "Pas op! Zwangere in aantocht! Sigaretten inslikken en alcohol achter tralies zetten! Waarschuw uw kinderen! Sluit de deuren!"
Als een leproos met ratel uit de middeleeuwen.
Vandaag wil ik het even hebben over zo'n bola. Je weet wel, dat bolletje met belletje in en met een lang touw aan. Vorige keer droeg ik dat wel eens. De hoofdredenen waren simpel: ik wou duidelijk maken dat ik me niet had laten gaan tijdens de feestdagen maar dat ik zwanger was, én het was gewoon een mooi juweel in mijn lievelingskleuren (paars en groen). Voor de rest denk ik niet dat je een nut moet koppelen aan dat ding. Tot je even rondsurft. Wat een hoop zever in pakskes staat er daar niet over zo'n bola!
Om te beginnen menen sommigen dat het gevaarlijk is, want het zou het gehoor van je baby kunnen beschadigen. Ja hoor, vanzelfsprekend: een geluidje nog stiller dan een kattenbelletje gaat dwars door je buik, door de vruchtzak, door het vruchtwater en maakt daar een oorverdovend lawaai voor je baby. Ocharme alle vrouwen die net zoals ik graag eens een concertje meepikken. De muziek daar staat een pak decibels hoger. Onze Jules zou doof geboren moeten zijn. Maar vreemd genoeg schort er niets aan zijn gehoor. Straf hè!
Verder zijn er dan weer die geloven dat het gerinkel de baby prikkelt waardoor die naar het geluid gaat draaien, en da's de reden dat die bola laag gedragen moet worden. Ik zie zo'n baby al nieuwsgierig draaien naar dat geluidje, als een mot die op een vlam afkomt. Onze Jules lag in stuit. Ik vrees dat ik zelfs een kanon mocht afschieten naast mijn onderbuik, maar dat hij toch vredig bleef liggen i.p.v. zich te draaien naar het geluid. (Of: mijn mond staat niet vaak stil en hij heeft zich daarnaar gericht, dat kan ook.)
Ik weet dus niet of ik die bola veel ga dragen. Ik vind hem nog steeds heel mooi, dus als ik op het punt kom dat mensen me beginnen vragen of ik wat ben bijgekomen, doe ik hem wel weer om. Zo kan iedereen mij horen afkomen: "Pas op! Zwangere in aantocht! Sigaretten inslikken en alcohol achter tralies zetten! Waarschuw uw kinderen! Sluit de deuren!"
Als een leproos met ratel uit de middeleeuwen.
maandag 8 december 2008
13 weken 4 dagen
Als u mij de komende maanden uitnodigt voor een etentje, ga ik moeilijk doen. Niet dat ik me dat heb voorgenomen, of dat ik het leuk vind om dat te doen. Ik zal gewoon deze zwangerschap een moeilijke eter zijn. Er zijn enkele zaken die ik niet mag of kan eten. Het lijstje is niet zo lang, maar omhelst wel heel wat.
Om te beginnen mag ik geen rauwkost eten. Geen slaatjes, geen smoskes, dus ook geen garnalencocktail met de feestdagen. Verder mag ik geen rauw vlees of rauwe vis eten. Dat is de makkelijkste, want rauw vlees vind ik jakkie maar het is wel jammer van die heerlijke sushi. Schelpdieren mogen ook niet, dus geen vispannetje met mosselen ofzo.
Maar de grootste boosdoener is toch wel dat ik geen lactose meer verdraag. Geen, niets, nada. Ik heb altijd wel een kleine hoeveelheid kunnen verdragen, maar zelfs dat is er nu klaarblijkelijk te veel aan. En dat levert wel wat problemen op als je uit eten gaat. Dacht u aan een kaasschotel of aperohapjes met kaas? Gaat niet. Een lekkere roomsoep? Vergeet het. Een heerlijke roomsaus dan maar? Ook niet. Een aardappelgerecht als puree of kroketten of gratinpatatjes? Tuurlijk niet! Of als dessert iets met ijs of chocolade? Gaat niet. Koekjes dan maar? Bevatten meestal lactose. Probeer trouwens maar eens een sorbet te vinden waar men geen melkpoeder heeft ingedraaid.
OK, denkt u nu, dan krijg jij van mij een simpele boterham. Goed, maar wat gaat u me als beleg voorschotelen? Kaas is uit den boze. Charcuterie zoals kippenwit of salami of hespenworst bevatten allemaal lactose. Choco? Neen, kan natuurlijk ook weer niet. En confituur lust ik gewoon niet zo graag. Zelfs met de boter moet u uitkijken.
Wat gaat wél: een boke met zelfgemaakte tonijnsla bijvoorbeeld, of met appelmoes, of met speculaas (al moet je hier ook weer goed de verpakking lezen). Of met Tartex. Dat is biologische vegetarische paté, waarvan ik enkel de soja-versie mag eten want de rest bevat, u raadt het al, lactose. Maar gelukkig vind ik die soja-Tartex wel lekker.
U ziet: probeer maar eens een menu samen te stellen als je hier rekening mee moet houden. Wees dus niet op uw tenen getrapt wanneer ik mijn eigen potje meebreng, of uw aanbod vriendelijk afsla. Het vergt al heel wat creativiteit om hiermee aan de slag te gaan. Mijn excuses.
PS: Dit allemaal gesteld dat ik tegen dan opnieuw fatsoenlijk kan eten en de misselijkheid voorgoed voorbij is.
PPS: U weet dat ik ook niet goed tegen witte bloem kan? Een kleine hoeveelheid is geen probleem, u mag mij gerust een pistolet aanbieden. Maar dan diezelfde dag geen cake of taart of pannenkoeken (met sojamelk vanzelfsprekend) of witte pasta of saus gebonden met een zelfgemaakte roux (de instant-versie is vreemd genoeg geen probleem).
PPPS: Gebakken aardappelschijfjes, een gebraden kippenbout en gegrilde provencaalse groenten, dat is momenteel de hemel op aarde!
Om te beginnen mag ik geen rauwkost eten. Geen slaatjes, geen smoskes, dus ook geen garnalencocktail met de feestdagen. Verder mag ik geen rauw vlees of rauwe vis eten. Dat is de makkelijkste, want rauw vlees vind ik jakkie maar het is wel jammer van die heerlijke sushi. Schelpdieren mogen ook niet, dus geen vispannetje met mosselen ofzo.
Maar de grootste boosdoener is toch wel dat ik geen lactose meer verdraag. Geen, niets, nada. Ik heb altijd wel een kleine hoeveelheid kunnen verdragen, maar zelfs dat is er nu klaarblijkelijk te veel aan. En dat levert wel wat problemen op als je uit eten gaat. Dacht u aan een kaasschotel of aperohapjes met kaas? Gaat niet. Een lekkere roomsoep? Vergeet het. Een heerlijke roomsaus dan maar? Ook niet. Een aardappelgerecht als puree of kroketten of gratinpatatjes? Tuurlijk niet! Of als dessert iets met ijs of chocolade? Gaat niet. Koekjes dan maar? Bevatten meestal lactose. Probeer trouwens maar eens een sorbet te vinden waar men geen melkpoeder heeft ingedraaid.
OK, denkt u nu, dan krijg jij van mij een simpele boterham. Goed, maar wat gaat u me als beleg voorschotelen? Kaas is uit den boze. Charcuterie zoals kippenwit of salami of hespenworst bevatten allemaal lactose. Choco? Neen, kan natuurlijk ook weer niet. En confituur lust ik gewoon niet zo graag. Zelfs met de boter moet u uitkijken.
Wat gaat wél: een boke met zelfgemaakte tonijnsla bijvoorbeeld, of met appelmoes, of met speculaas (al moet je hier ook weer goed de verpakking lezen). Of met Tartex. Dat is biologische vegetarische paté, waarvan ik enkel de soja-versie mag eten want de rest bevat, u raadt het al, lactose. Maar gelukkig vind ik die soja-Tartex wel lekker.
U ziet: probeer maar eens een menu samen te stellen als je hier rekening mee moet houden. Wees dus niet op uw tenen getrapt wanneer ik mijn eigen potje meebreng, of uw aanbod vriendelijk afsla. Het vergt al heel wat creativiteit om hiermee aan de slag te gaan. Mijn excuses.
PS: Dit allemaal gesteld dat ik tegen dan opnieuw fatsoenlijk kan eten en de misselijkheid voorgoed voorbij is.
PPS: U weet dat ik ook niet goed tegen witte bloem kan? Een kleine hoeveelheid is geen probleem, u mag mij gerust een pistolet aanbieden. Maar dan diezelfde dag geen cake of taart of pannenkoeken (met sojamelk vanzelfsprekend) of witte pasta of saus gebonden met een zelfgemaakte roux (de instant-versie is vreemd genoeg geen probleem).
PPPS: Gebakken aardappelschijfjes, een gebraden kippenbout en gegrilde provencaalse groenten, dat is momenteel de hemel op aarde!
zondag 7 december 2008
13 weken 3 dagen
Het overgeven is eindelijk voorbij, denk ik. De misselijkheid speelt me nog wel parten. Daardoor kan ik maar een beperkt aantal voedingsmiddelen verdragen.
Het lijstje van wat ik kan consumeren:
- ontbijtgranen met sojamelk
- alle soorten fruit
- toastjes met boter
- bokes met appelmoes
- soep (zonder vlees, tomaten of room)
- frieten
- hamburgers van de Quick
- veggieburgers (zonder lactose)
Een gezond pakketje, niet? Alle stukken van de voedingsdriehoek zijn aanwezig: groenten (in de soep) en fruit voor de vitaminen, ontbijtgranen en bokes voor de vezels en koolhydraten, boter en frieten en hamburgers voor de vetten, veggieburgers en sojamelk voor de eiwitten... En de belangrijke onderste trap, beweging, daar kom ik ook aan: ik wandel rond in huis, ga al eens naar de winkel, kan onze Jules entertainen. (Hey, komende van 6 weken platte rust is dat ruim voldoende qua beweging hoor!)
Zwangerschap, uw partner voor een gezonde en evenwichtige maaltijd!
Het lijstje van wat ik kan consumeren:
- ontbijtgranen met sojamelk
- alle soorten fruit
- toastjes met boter
- bokes met appelmoes
- soep (zonder vlees, tomaten of room)
- frieten
- hamburgers van de Quick
- veggieburgers (zonder lactose)
Een gezond pakketje, niet? Alle stukken van de voedingsdriehoek zijn aanwezig: groenten (in de soep) en fruit voor de vitaminen, ontbijtgranen en bokes voor de vezels en koolhydraten, boter en frieten en hamburgers voor de vetten, veggieburgers en sojamelk voor de eiwitten... En de belangrijke onderste trap, beweging, daar kom ik ook aan: ik wandel rond in huis, ga al eens naar de winkel, kan onze Jules entertainen. (Hey, komende van 6 weken platte rust is dat ruim voldoende qua beweging hoor!)
Zwangerschap, uw partner voor een gezonde en evenwichtige maaltijd!
vrijdag 5 december 2008
13 weken 1 dag
Als zwangeren misselijk zijn, is dat een goed teken. Dat wil zeggen dat het een gezonde foetus is.
Zonder twijfel een uitspraak van een man. Het geslacht dat totaal ontredderd zou zijn als ze 8 weken aan een stuk buikgriep hadden, gecombineerd met de misselijkheid van een fikse kater. Het geslacht dat fysiek niet in staat is om iets ter grootte van een watermeloen uit hun gat te persen. Dat geslacht.
Maar stel dat het waar is. Meer nog: stel dat, hoe misselijker, hoe gezonder het boeleke. Dan heb ik hierbinnen een superkind zitten! Onze Jef gaat vast de Nobelprijs voor geneeskunde krijgen! Of op zijn minst een Pulitzer ontvangen.
"Ha!" denkt de aandachtige lezer nu, "ze heeft zich verklapt!"
Neen, ik weet echt nog niet of dit boeleke van Mars dan wel van Venus komt. En eens ik het zal weten, ga ik het echt niet aan uw neus hangen.
Wat ik wél weet, is hoe het zal heten. Oerdegelijke namen, daar heb ik een zwak voor. Sommigen testen de voornaam van hun kind door er "komen eten!" achter te plaatsen. Bij ons past "van mijn erf, godvermiljaardenondedju!" beter. Degelijke, gezonde namen met blozende wangetjes, recht uit de boerenstiel. Dat zal het worden.
Voorlopig kozen we als nom de plume dus Jef. Of Marie. Kwestie dat u niet uit de lucht komt gevallen als u binnen een half jaar het geboortekaartje ontvangt.
Zonder twijfel een uitspraak van een man. Het geslacht dat totaal ontredderd zou zijn als ze 8 weken aan een stuk buikgriep hadden, gecombineerd met de misselijkheid van een fikse kater. Het geslacht dat fysiek niet in staat is om iets ter grootte van een watermeloen uit hun gat te persen. Dat geslacht.
Maar stel dat het waar is. Meer nog: stel dat, hoe misselijker, hoe gezonder het boeleke. Dan heb ik hierbinnen een superkind zitten! Onze Jef gaat vast de Nobelprijs voor geneeskunde krijgen! Of op zijn minst een Pulitzer ontvangen.
"Ha!" denkt de aandachtige lezer nu, "ze heeft zich verklapt!"
Neen, ik weet echt nog niet of dit boeleke van Mars dan wel van Venus komt. En eens ik het zal weten, ga ik het echt niet aan uw neus hangen.
Wat ik wél weet, is hoe het zal heten. Oerdegelijke namen, daar heb ik een zwak voor. Sommigen testen de voornaam van hun kind door er "komen eten!" achter te plaatsen. Bij ons past "van mijn erf, godvermiljaardenondedju!" beter. Degelijke, gezonde namen met blozende wangetjes, recht uit de boerenstiel. Dat zal het worden.
Voorlopig kozen we als nom de plume dus Jef. Of Marie. Kwestie dat u niet uit de lucht komt gevallen als u binnen een half jaar het geboortekaartje ontvangt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
