Daarstraks, om 14u30, hebben we afscheid kunnen nemen van onze Stan. We kregen een kleine urne met de asse en mochten die op de kinderweide verstrooien. Heel eenvoudig, maar zo was het goed.
Nu gaan we nog een herinneringsdoos maken. De urne komt erin, het moederboekje, een knuffeltje, de echo's en de foto's die er gemaakt werden. Dat komt bij in de kast met de fotoalbums. Om er af en toe eens naar te kijken als we daar behoefte aan hebben.
Vaarwel Stan. We zullen je missen.
donderdag 18 december 2008
woensdag 17 december 2008
Afscheid nemen
Bij een zwangerschap die zover gevorderd was, heb je de mogelijkheid om je kindje te begraven. Dat gaan we doen zodat we afscheid kunnen nemen. Gewoon Yves en ik. Geen dienst, enkel een asverstrooiing op de kinderweide.
We willen geen begrafenis of geen urne laten plaatsen. Het idee vind ik een beetje raar, ook bij andere overlijdens trouwens. Om iemand die is gestorven toch nog ergens een plaats toe te kennen. Zo kan je toch geen afscheid nemen? Het lijkt dan alsof je geen echt afscheid neemt, je hebt behoefte aan een plaatsje waar je naartoe gaat om degene die gestorven is, te herdenken.
Voor ons hoeft dat niet. Onze Stan zit perfect op de enige plaats waar hij moet zitten. In ons hart. Voor altijd.
We willen geen begrafenis of geen urne laten plaatsen. Het idee vind ik een beetje raar, ook bij andere overlijdens trouwens. Om iemand die is gestorven toch nog ergens een plaats toe te kennen. Zo kan je toch geen afscheid nemen? Het lijkt dan alsof je geen echt afscheid neemt, je hebt behoefte aan een plaatsje waar je naartoe gaat om degene die gestorven is, te herdenken.
Voor ons hoeft dat niet. Onze Stan zit perfect op de enige plaats waar hij moet zitten. In ons hart. Voor altijd.
Abrupt einde
Ineens ging het toch nog fout.
Zondagmorgen, 14 december 2008.
Bij het toiletbezoek merk ik wat bloedverlies op. Omdat ik inmiddels al 14 weken zwanger was, moest dit toch even gecontroleerd worden. Meestal is het gewoon een bloedvaatje dat gesprongen is, maar ik wil toch zo snel mogelijk gerustgesteld worden.
Naar ons mama gebeld zodat die op onze Jules kon passen terwijl wij naar de Spoed reden.
Rond de middag komen we daar aan. Omdat het niet druk bleek te zijn op het verloskwartier, mochten we meteen daarheen. De gynaecoloog van wacht wordt erbij gehaald. Hij kijkt eerst even of hij iets opmerkt. Er zit inderdaad een wondje aan de baarmoederhals. Maar toch nog een echo nemen om te zien of alles nog OK is. Eerst uitwendig. Hij zegt dat hij geen bevredigend resultaat ziet en een inwendige echo wil doen. De schrik slaat mij om het hart en ik zie dat dit ook bij Yves het geval is. De gynaecoloog doet een inwendige echo en blijft stil. Heel stil. Te lang. Yves kijkt mee op het scherm en begint op zijn knokels te bijten. Terwijl ik vraag: "Is er iets mis?" begin ik te huilen, omdat ik het antwoord al weet. En inderdaad: er is geen hartslag meer. Hij meet de grootte na, en ons kindje blijkt niets gegroeid te zijn. Het is al zeker een flinke week geleden gestorven.
Even later gaan we naar beneden waar een beter toestel staat. De gynaecoloog wil zien wat er precies is misgegaan. Hij neemt zijn tijd voor de echo, geeft heel veel uitleg over wat hij ziet en niet ziet en wat dit betekent, en wij stellen enkele vragen. Ik herinner me niet meer wat er is gezegd tijdens dit moment.
Dan gaan we rond de tafel zitten. Ik vraag wat er nu moet gebeuren.
Het kindje moet nu geboren worden. Ik mag naar huis gaan om alles even te verwerken en een dag of twee later terugkomen, of ik kan ook ineens blijven. Ik kies meteen voor het laatste.
13u.
We gaan opnieuw naar het verloskwartier. In een arbeidskamer krijg ik medicatie opgestoken om de weeën op gang te brengen. Volgens de gynaecoloog kan dit wel een hele tijd duren en moeten we de geboorte niet verwachten voor de volgende morgen. Yves gaat ondertussen even over huis om voor mij wat kleding te halen en om onze Jules kleertjes te brengen zodat hij kan blijven slapen bij zijn moeke. We bellen ook enkele mensen op om te vertellen dat we weer een miskraam hebben.
Ondertussen begin ik weeën te krijgen. Eerst heel draaglijk, een warm kersenpitkussen op mijn buik volstaat. Maar dan steeds heviger. Tegen dat Yves terug is, worden ze zo erg dat ik het bijna niet meer uithoud. De verpleegster vertelde me dat ik gerust een epidurale mag vragen als het niet meer gaat. Op het moment dat ik hier gebruik van wil maken, krijg ik een erge wee en breken de vliezen.
Hierna gaat het weer wat beter. De weeën doen minder pijn. Ik voel wel constant wat verlies van vruchtwater enzo, maar dat blijkt normaal te zijn.
Stilaan worden de weeën weer wat heviger. Tot op een moment dat het weer erg pijnlijk wordt. Ik roep de verpleegster erbij. Ze controleert alles even en ziet dat er een grote bloedklonter vastzit. Ze vraagt om even te persen om die eruit te krijgen, zodat de weeën weer wat zouden afnemen. Ik pers 1 keer hard, en voel plots alles eruit komen.
16u20
Ons kindje komt er na 1 keer persen uit. Onverwacht snel. Yves ziet het gebeuren. Ik kijk meteen naar hem en zeg dat hij niet hoeft te kijken als hij niet wil, maar hij vindt het niet erg. Zelf wil ik niets zien.
Het is eruit. Hangt nog vast aan de navelstreng die natuurlijk nog kort is, waardoor de verpleegster het moet vasthouden in haar hand. Ze legt het op een nierbekken om de gynaecoloog te verwittigen.
En dan is het wachten. Ze wil ons kindje (een jongetje) wel verwijderen maar durft niet goed de navelstreng door te knippen. Ze geeft wel informatie: dat het een mooi vruchtje is, helemaal niet lelijk om te zien. Dat wilde ik weten, want anders wil ik het later niet bekijken. Yves beaamt dat het inderdaad geen kwaad kan om ernaar te kijken, maar ik wil nog niet.
Wanneer de gynaecoloog arriveert, knipt hij de navelstreng door. De moederkoek moet er immers nog uit en ik heb ondertussen weer hevige weeën.
We worden meegenomen naar de verloskamer om daar te moederkoek te laten verwijderen. Dit is echter bijzonder pijnlijk en ik roep het uit van de pijn. Hij stelt voor om dit onder verdoving te laten gebeuren. Ik stem meteen toe.
Naar het operatiekwartier dan, waar ik een ruggeprik krijg. De moederkoek wordt verwijderd en ik word naar de recovery gereden. Yves mag naast mij komen zitten want we zijn de enige patiënten die zondag. We brengen daar anderhalf uur door, tot de verpleegster vindt dat ik wel naar mijn kamer zal mogen op de materniteit.
Naar de materniteit deze keer. Ik word naar mijn kamer gebracht. Yves wil meteen weer mee met de verpleegster om nog eens een keertje naar ons kindje te gaan kijken. Ik wil nog steeds niet. Morgen misschien.
Daar lig ik dan. Veel huilen, nog enkele telefoontjes plegen. De verpleegsters komen vaak binnen om te vragen of er iets is dat ze kunnen doen. We krijgen nog een maaltijd (het is ondertussen 20u) die ik verbazend genoeg wel opkrijg. Yves blijft aan mijn zij maar moet die avond wel naar huis, want hij moet een dag later gaan werken (zonder pardon). Ik kijk nog wat tv en huil mezelf tegen 2u30 in slaap.
Maandag 15 december
Ik wacht op Yves tot zijn eerste shift voorbij is. We hadden afgesproken dat we dan samen afscheid zouden nemen van ons zoontje, dat we Stan hebben genoemd. Wanneer hij er is, brengt de verpleegster ons Stanneke naar ons. Een piepklein mini-mensje met alles erop en eraan. Mooi om te zien, en minder ontwikkeld dan ik me in mijn hoofd had voorgesteld. Dat maakt het er wat makkelijker op voor mij: weten dat het toch nog erg pril was, dat er nog veel moest groeien, dat het toch relatief vroeg in de zwangerschap was.
Ik ben blij dat ik toch nog heb mogen kennismaken met onze Stan. En meteen ook afscheid heb kunnen nemen. Voor een stukje. Want de weg is nog lang.
Zondagmorgen, 14 december 2008.
Bij het toiletbezoek merk ik wat bloedverlies op. Omdat ik inmiddels al 14 weken zwanger was, moest dit toch even gecontroleerd worden. Meestal is het gewoon een bloedvaatje dat gesprongen is, maar ik wil toch zo snel mogelijk gerustgesteld worden.
Naar ons mama gebeld zodat die op onze Jules kon passen terwijl wij naar de Spoed reden.
Rond de middag komen we daar aan. Omdat het niet druk bleek te zijn op het verloskwartier, mochten we meteen daarheen. De gynaecoloog van wacht wordt erbij gehaald. Hij kijkt eerst even of hij iets opmerkt. Er zit inderdaad een wondje aan de baarmoederhals. Maar toch nog een echo nemen om te zien of alles nog OK is. Eerst uitwendig. Hij zegt dat hij geen bevredigend resultaat ziet en een inwendige echo wil doen. De schrik slaat mij om het hart en ik zie dat dit ook bij Yves het geval is. De gynaecoloog doet een inwendige echo en blijft stil. Heel stil. Te lang. Yves kijkt mee op het scherm en begint op zijn knokels te bijten. Terwijl ik vraag: "Is er iets mis?" begin ik te huilen, omdat ik het antwoord al weet. En inderdaad: er is geen hartslag meer. Hij meet de grootte na, en ons kindje blijkt niets gegroeid te zijn. Het is al zeker een flinke week geleden gestorven.
Even later gaan we naar beneden waar een beter toestel staat. De gynaecoloog wil zien wat er precies is misgegaan. Hij neemt zijn tijd voor de echo, geeft heel veel uitleg over wat hij ziet en niet ziet en wat dit betekent, en wij stellen enkele vragen. Ik herinner me niet meer wat er is gezegd tijdens dit moment.
Dan gaan we rond de tafel zitten. Ik vraag wat er nu moet gebeuren.
Het kindje moet nu geboren worden. Ik mag naar huis gaan om alles even te verwerken en een dag of twee later terugkomen, of ik kan ook ineens blijven. Ik kies meteen voor het laatste.
13u.
We gaan opnieuw naar het verloskwartier. In een arbeidskamer krijg ik medicatie opgestoken om de weeën op gang te brengen. Volgens de gynaecoloog kan dit wel een hele tijd duren en moeten we de geboorte niet verwachten voor de volgende morgen. Yves gaat ondertussen even over huis om voor mij wat kleding te halen en om onze Jules kleertjes te brengen zodat hij kan blijven slapen bij zijn moeke. We bellen ook enkele mensen op om te vertellen dat we weer een miskraam hebben.
Ondertussen begin ik weeën te krijgen. Eerst heel draaglijk, een warm kersenpitkussen op mijn buik volstaat. Maar dan steeds heviger. Tegen dat Yves terug is, worden ze zo erg dat ik het bijna niet meer uithoud. De verpleegster vertelde me dat ik gerust een epidurale mag vragen als het niet meer gaat. Op het moment dat ik hier gebruik van wil maken, krijg ik een erge wee en breken de vliezen.
Hierna gaat het weer wat beter. De weeën doen minder pijn. Ik voel wel constant wat verlies van vruchtwater enzo, maar dat blijkt normaal te zijn.
Stilaan worden de weeën weer wat heviger. Tot op een moment dat het weer erg pijnlijk wordt. Ik roep de verpleegster erbij. Ze controleert alles even en ziet dat er een grote bloedklonter vastzit. Ze vraagt om even te persen om die eruit te krijgen, zodat de weeën weer wat zouden afnemen. Ik pers 1 keer hard, en voel plots alles eruit komen.
16u20
Ons kindje komt er na 1 keer persen uit. Onverwacht snel. Yves ziet het gebeuren. Ik kijk meteen naar hem en zeg dat hij niet hoeft te kijken als hij niet wil, maar hij vindt het niet erg. Zelf wil ik niets zien.
Het is eruit. Hangt nog vast aan de navelstreng die natuurlijk nog kort is, waardoor de verpleegster het moet vasthouden in haar hand. Ze legt het op een nierbekken om de gynaecoloog te verwittigen.
En dan is het wachten. Ze wil ons kindje (een jongetje) wel verwijderen maar durft niet goed de navelstreng door te knippen. Ze geeft wel informatie: dat het een mooi vruchtje is, helemaal niet lelijk om te zien. Dat wilde ik weten, want anders wil ik het later niet bekijken. Yves beaamt dat het inderdaad geen kwaad kan om ernaar te kijken, maar ik wil nog niet.
Wanneer de gynaecoloog arriveert, knipt hij de navelstreng door. De moederkoek moet er immers nog uit en ik heb ondertussen weer hevige weeën.
We worden meegenomen naar de verloskamer om daar te moederkoek te laten verwijderen. Dit is echter bijzonder pijnlijk en ik roep het uit van de pijn. Hij stelt voor om dit onder verdoving te laten gebeuren. Ik stem meteen toe.
Naar het operatiekwartier dan, waar ik een ruggeprik krijg. De moederkoek wordt verwijderd en ik word naar de recovery gereden. Yves mag naast mij komen zitten want we zijn de enige patiënten die zondag. We brengen daar anderhalf uur door, tot de verpleegster vindt dat ik wel naar mijn kamer zal mogen op de materniteit.
Naar de materniteit deze keer. Ik word naar mijn kamer gebracht. Yves wil meteen weer mee met de verpleegster om nog eens een keertje naar ons kindje te gaan kijken. Ik wil nog steeds niet. Morgen misschien.
Daar lig ik dan. Veel huilen, nog enkele telefoontjes plegen. De verpleegsters komen vaak binnen om te vragen of er iets is dat ze kunnen doen. We krijgen nog een maaltijd (het is ondertussen 20u) die ik verbazend genoeg wel opkrijg. Yves blijft aan mijn zij maar moet die avond wel naar huis, want hij moet een dag later gaan werken (zonder pardon). Ik kijk nog wat tv en huil mezelf tegen 2u30 in slaap.
Maandag 15 december
Ik wacht op Yves tot zijn eerste shift voorbij is. We hadden afgesproken dat we dan samen afscheid zouden nemen van ons zoontje, dat we Stan hebben genoemd. Wanneer hij er is, brengt de verpleegster ons Stanneke naar ons. Een piepklein mini-mensje met alles erop en eraan. Mooi om te zien, en minder ontwikkeld dan ik me in mijn hoofd had voorgesteld. Dat maakt het er wat makkelijker op voor mij: weten dat het toch nog erg pril was, dat er nog veel moest groeien, dat het toch relatief vroeg in de zwangerschap was.
Ik ben blij dat ik toch nog heb mogen kennismaken met onze Stan. En meteen ook afscheid heb kunnen nemen. Voor een stukje. Want de weg is nog lang.
donderdag 11 december 2008
14 weken
Op het wereldbekende web lees je een hoop onzin over zwangerschap. Er zijn vrouwen die hun haar niet durven kleuren (stel je voor dat ik in mijn geval een indiaantje baar!), die vanaf het eerste moment geen zaken meer tillen zwaarder dan 5 kg (hallo, je bent zwanger, niet gehandicapt), die beweren dat 1 kopje koffie of thee drinken even slecht is als heroïne gebruiken (umpf?) en meer van dat soort prietpraat.
Vandaag wil ik het even hebben over zo'n bola. Je weet wel, dat bolletje met belletje in en met een lang touw aan. Vorige keer droeg ik dat wel eens. De hoofdredenen waren simpel: ik wou duidelijk maken dat ik me niet had laten gaan tijdens de feestdagen maar dat ik zwanger was, én het was gewoon een mooi juweel in mijn lievelingskleuren (paars en groen). Voor de rest denk ik niet dat je een nut moet koppelen aan dat ding. Tot je even rondsurft. Wat een hoop zever in pakskes staat er daar niet over zo'n bola!
Om te beginnen menen sommigen dat het gevaarlijk is, want het zou het gehoor van je baby kunnen beschadigen. Ja hoor, vanzelfsprekend: een geluidje nog stiller dan een kattenbelletje gaat dwars door je buik, door de vruchtzak, door het vruchtwater en maakt daar een oorverdovend lawaai voor je baby. Ocharme alle vrouwen die net zoals ik graag eens een concertje meepikken. De muziek daar staat een pak decibels hoger. Onze Jules zou doof geboren moeten zijn. Maar vreemd genoeg schort er niets aan zijn gehoor. Straf hè!
Verder zijn er dan weer die geloven dat het gerinkel de baby prikkelt waardoor die naar het geluid gaat draaien, en da's de reden dat die bola laag gedragen moet worden. Ik zie zo'n baby al nieuwsgierig draaien naar dat geluidje, als een mot die op een vlam afkomt. Onze Jules lag in stuit. Ik vrees dat ik zelfs een kanon mocht afschieten naast mijn onderbuik, maar dat hij toch vredig bleef liggen i.p.v. zich te draaien naar het geluid. (Of: mijn mond staat niet vaak stil en hij heeft zich daarnaar gericht, dat kan ook.)
Ik weet dus niet of ik die bola veel ga dragen. Ik vind hem nog steeds heel mooi, dus als ik op het punt kom dat mensen me beginnen vragen of ik wat ben bijgekomen, doe ik hem wel weer om. Zo kan iedereen mij horen afkomen: "Pas op! Zwangere in aantocht! Sigaretten inslikken en alcohol achter tralies zetten! Waarschuw uw kinderen! Sluit de deuren!"
Als een leproos met ratel uit de middeleeuwen.
Vandaag wil ik het even hebben over zo'n bola. Je weet wel, dat bolletje met belletje in en met een lang touw aan. Vorige keer droeg ik dat wel eens. De hoofdredenen waren simpel: ik wou duidelijk maken dat ik me niet had laten gaan tijdens de feestdagen maar dat ik zwanger was, én het was gewoon een mooi juweel in mijn lievelingskleuren (paars en groen). Voor de rest denk ik niet dat je een nut moet koppelen aan dat ding. Tot je even rondsurft. Wat een hoop zever in pakskes staat er daar niet over zo'n bola!
Om te beginnen menen sommigen dat het gevaarlijk is, want het zou het gehoor van je baby kunnen beschadigen. Ja hoor, vanzelfsprekend: een geluidje nog stiller dan een kattenbelletje gaat dwars door je buik, door de vruchtzak, door het vruchtwater en maakt daar een oorverdovend lawaai voor je baby. Ocharme alle vrouwen die net zoals ik graag eens een concertje meepikken. De muziek daar staat een pak decibels hoger. Onze Jules zou doof geboren moeten zijn. Maar vreemd genoeg schort er niets aan zijn gehoor. Straf hè!
Verder zijn er dan weer die geloven dat het gerinkel de baby prikkelt waardoor die naar het geluid gaat draaien, en da's de reden dat die bola laag gedragen moet worden. Ik zie zo'n baby al nieuwsgierig draaien naar dat geluidje, als een mot die op een vlam afkomt. Onze Jules lag in stuit. Ik vrees dat ik zelfs een kanon mocht afschieten naast mijn onderbuik, maar dat hij toch vredig bleef liggen i.p.v. zich te draaien naar het geluid. (Of: mijn mond staat niet vaak stil en hij heeft zich daarnaar gericht, dat kan ook.)
Ik weet dus niet of ik die bola veel ga dragen. Ik vind hem nog steeds heel mooi, dus als ik op het punt kom dat mensen me beginnen vragen of ik wat ben bijgekomen, doe ik hem wel weer om. Zo kan iedereen mij horen afkomen: "Pas op! Zwangere in aantocht! Sigaretten inslikken en alcohol achter tralies zetten! Waarschuw uw kinderen! Sluit de deuren!"
Als een leproos met ratel uit de middeleeuwen.
maandag 8 december 2008
13 weken 4 dagen
Als u mij de komende maanden uitnodigt voor een etentje, ga ik moeilijk doen. Niet dat ik me dat heb voorgenomen, of dat ik het leuk vind om dat te doen. Ik zal gewoon deze zwangerschap een moeilijke eter zijn. Er zijn enkele zaken die ik niet mag of kan eten. Het lijstje is niet zo lang, maar omhelst wel heel wat.
Om te beginnen mag ik geen rauwkost eten. Geen slaatjes, geen smoskes, dus ook geen garnalencocktail met de feestdagen. Verder mag ik geen rauw vlees of rauwe vis eten. Dat is de makkelijkste, want rauw vlees vind ik jakkie maar het is wel jammer van die heerlijke sushi. Schelpdieren mogen ook niet, dus geen vispannetje met mosselen ofzo.
Maar de grootste boosdoener is toch wel dat ik geen lactose meer verdraag. Geen, niets, nada. Ik heb altijd wel een kleine hoeveelheid kunnen verdragen, maar zelfs dat is er nu klaarblijkelijk te veel aan. En dat levert wel wat problemen op als je uit eten gaat. Dacht u aan een kaasschotel of aperohapjes met kaas? Gaat niet. Een lekkere roomsoep? Vergeet het. Een heerlijke roomsaus dan maar? Ook niet. Een aardappelgerecht als puree of kroketten of gratinpatatjes? Tuurlijk niet! Of als dessert iets met ijs of chocolade? Gaat niet. Koekjes dan maar? Bevatten meestal lactose. Probeer trouwens maar eens een sorbet te vinden waar men geen melkpoeder heeft ingedraaid.
OK, denkt u nu, dan krijg jij van mij een simpele boterham. Goed, maar wat gaat u me als beleg voorschotelen? Kaas is uit den boze. Charcuterie zoals kippenwit of salami of hespenworst bevatten allemaal lactose. Choco? Neen, kan natuurlijk ook weer niet. En confituur lust ik gewoon niet zo graag. Zelfs met de boter moet u uitkijken.
Wat gaat wél: een boke met zelfgemaakte tonijnsla bijvoorbeeld, of met appelmoes, of met speculaas (al moet je hier ook weer goed de verpakking lezen). Of met Tartex. Dat is biologische vegetarische paté, waarvan ik enkel de soja-versie mag eten want de rest bevat, u raadt het al, lactose. Maar gelukkig vind ik die soja-Tartex wel lekker.
U ziet: probeer maar eens een menu samen te stellen als je hier rekening mee moet houden. Wees dus niet op uw tenen getrapt wanneer ik mijn eigen potje meebreng, of uw aanbod vriendelijk afsla. Het vergt al heel wat creativiteit om hiermee aan de slag te gaan. Mijn excuses.
PS: Dit allemaal gesteld dat ik tegen dan opnieuw fatsoenlijk kan eten en de misselijkheid voorgoed voorbij is.
PPS: U weet dat ik ook niet goed tegen witte bloem kan? Een kleine hoeveelheid is geen probleem, u mag mij gerust een pistolet aanbieden. Maar dan diezelfde dag geen cake of taart of pannenkoeken (met sojamelk vanzelfsprekend) of witte pasta of saus gebonden met een zelfgemaakte roux (de instant-versie is vreemd genoeg geen probleem).
PPPS: Gebakken aardappelschijfjes, een gebraden kippenbout en gegrilde provencaalse groenten, dat is momenteel de hemel op aarde!
Om te beginnen mag ik geen rauwkost eten. Geen slaatjes, geen smoskes, dus ook geen garnalencocktail met de feestdagen. Verder mag ik geen rauw vlees of rauwe vis eten. Dat is de makkelijkste, want rauw vlees vind ik jakkie maar het is wel jammer van die heerlijke sushi. Schelpdieren mogen ook niet, dus geen vispannetje met mosselen ofzo.
Maar de grootste boosdoener is toch wel dat ik geen lactose meer verdraag. Geen, niets, nada. Ik heb altijd wel een kleine hoeveelheid kunnen verdragen, maar zelfs dat is er nu klaarblijkelijk te veel aan. En dat levert wel wat problemen op als je uit eten gaat. Dacht u aan een kaasschotel of aperohapjes met kaas? Gaat niet. Een lekkere roomsoep? Vergeet het. Een heerlijke roomsaus dan maar? Ook niet. Een aardappelgerecht als puree of kroketten of gratinpatatjes? Tuurlijk niet! Of als dessert iets met ijs of chocolade? Gaat niet. Koekjes dan maar? Bevatten meestal lactose. Probeer trouwens maar eens een sorbet te vinden waar men geen melkpoeder heeft ingedraaid.
OK, denkt u nu, dan krijg jij van mij een simpele boterham. Goed, maar wat gaat u me als beleg voorschotelen? Kaas is uit den boze. Charcuterie zoals kippenwit of salami of hespenworst bevatten allemaal lactose. Choco? Neen, kan natuurlijk ook weer niet. En confituur lust ik gewoon niet zo graag. Zelfs met de boter moet u uitkijken.
Wat gaat wél: een boke met zelfgemaakte tonijnsla bijvoorbeeld, of met appelmoes, of met speculaas (al moet je hier ook weer goed de verpakking lezen). Of met Tartex. Dat is biologische vegetarische paté, waarvan ik enkel de soja-versie mag eten want de rest bevat, u raadt het al, lactose. Maar gelukkig vind ik die soja-Tartex wel lekker.
U ziet: probeer maar eens een menu samen te stellen als je hier rekening mee moet houden. Wees dus niet op uw tenen getrapt wanneer ik mijn eigen potje meebreng, of uw aanbod vriendelijk afsla. Het vergt al heel wat creativiteit om hiermee aan de slag te gaan. Mijn excuses.
PS: Dit allemaal gesteld dat ik tegen dan opnieuw fatsoenlijk kan eten en de misselijkheid voorgoed voorbij is.
PPS: U weet dat ik ook niet goed tegen witte bloem kan? Een kleine hoeveelheid is geen probleem, u mag mij gerust een pistolet aanbieden. Maar dan diezelfde dag geen cake of taart of pannenkoeken (met sojamelk vanzelfsprekend) of witte pasta of saus gebonden met een zelfgemaakte roux (de instant-versie is vreemd genoeg geen probleem).
PPPS: Gebakken aardappelschijfjes, een gebraden kippenbout en gegrilde provencaalse groenten, dat is momenteel de hemel op aarde!
zondag 7 december 2008
13 weken 3 dagen
Het overgeven is eindelijk voorbij, denk ik. De misselijkheid speelt me nog wel parten. Daardoor kan ik maar een beperkt aantal voedingsmiddelen verdragen.
Het lijstje van wat ik kan consumeren:
- ontbijtgranen met sojamelk
- alle soorten fruit
- toastjes met boter
- bokes met appelmoes
- soep (zonder vlees, tomaten of room)
- frieten
- hamburgers van de Quick
- veggieburgers (zonder lactose)
Een gezond pakketje, niet? Alle stukken van de voedingsdriehoek zijn aanwezig: groenten (in de soep) en fruit voor de vitaminen, ontbijtgranen en bokes voor de vezels en koolhydraten, boter en frieten en hamburgers voor de vetten, veggieburgers en sojamelk voor de eiwitten... En de belangrijke onderste trap, beweging, daar kom ik ook aan: ik wandel rond in huis, ga al eens naar de winkel, kan onze Jules entertainen. (Hey, komende van 6 weken platte rust is dat ruim voldoende qua beweging hoor!)
Zwangerschap, uw partner voor een gezonde en evenwichtige maaltijd!
Het lijstje van wat ik kan consumeren:
- ontbijtgranen met sojamelk
- alle soorten fruit
- toastjes met boter
- bokes met appelmoes
- soep (zonder vlees, tomaten of room)
- frieten
- hamburgers van de Quick
- veggieburgers (zonder lactose)
Een gezond pakketje, niet? Alle stukken van de voedingsdriehoek zijn aanwezig: groenten (in de soep) en fruit voor de vitaminen, ontbijtgranen en bokes voor de vezels en koolhydraten, boter en frieten en hamburgers voor de vetten, veggieburgers en sojamelk voor de eiwitten... En de belangrijke onderste trap, beweging, daar kom ik ook aan: ik wandel rond in huis, ga al eens naar de winkel, kan onze Jules entertainen. (Hey, komende van 6 weken platte rust is dat ruim voldoende qua beweging hoor!)
Zwangerschap, uw partner voor een gezonde en evenwichtige maaltijd!
vrijdag 5 december 2008
13 weken 1 dag
Als zwangeren misselijk zijn, is dat een goed teken. Dat wil zeggen dat het een gezonde foetus is.
Zonder twijfel een uitspraak van een man. Het geslacht dat totaal ontredderd zou zijn als ze 8 weken aan een stuk buikgriep hadden, gecombineerd met de misselijkheid van een fikse kater. Het geslacht dat fysiek niet in staat is om iets ter grootte van een watermeloen uit hun gat te persen. Dat geslacht.
Maar stel dat het waar is. Meer nog: stel dat, hoe misselijker, hoe gezonder het boeleke. Dan heb ik hierbinnen een superkind zitten! Onze Jef gaat vast de Nobelprijs voor geneeskunde krijgen! Of op zijn minst een Pulitzer ontvangen.
"Ha!" denkt de aandachtige lezer nu, "ze heeft zich verklapt!"
Neen, ik weet echt nog niet of dit boeleke van Mars dan wel van Venus komt. En eens ik het zal weten, ga ik het echt niet aan uw neus hangen.
Wat ik wél weet, is hoe het zal heten. Oerdegelijke namen, daar heb ik een zwak voor. Sommigen testen de voornaam van hun kind door er "komen eten!" achter te plaatsen. Bij ons past "van mijn erf, godvermiljaardenondedju!" beter. Degelijke, gezonde namen met blozende wangetjes, recht uit de boerenstiel. Dat zal het worden.
Voorlopig kozen we als nom de plume dus Jef. Of Marie. Kwestie dat u niet uit de lucht komt gevallen als u binnen een half jaar het geboortekaartje ontvangt.
Zonder twijfel een uitspraak van een man. Het geslacht dat totaal ontredderd zou zijn als ze 8 weken aan een stuk buikgriep hadden, gecombineerd met de misselijkheid van een fikse kater. Het geslacht dat fysiek niet in staat is om iets ter grootte van een watermeloen uit hun gat te persen. Dat geslacht.
Maar stel dat het waar is. Meer nog: stel dat, hoe misselijker, hoe gezonder het boeleke. Dan heb ik hierbinnen een superkind zitten! Onze Jef gaat vast de Nobelprijs voor geneeskunde krijgen! Of op zijn minst een Pulitzer ontvangen.
"Ha!" denkt de aandachtige lezer nu, "ze heeft zich verklapt!"
Neen, ik weet echt nog niet of dit boeleke van Mars dan wel van Venus komt. En eens ik het zal weten, ga ik het echt niet aan uw neus hangen.
Wat ik wél weet, is hoe het zal heten. Oerdegelijke namen, daar heb ik een zwak voor. Sommigen testen de voornaam van hun kind door er "komen eten!" achter te plaatsen. Bij ons past "van mijn erf, godvermiljaardenondedju!" beter. Degelijke, gezonde namen met blozende wangetjes, recht uit de boerenstiel. Dat zal het worden.
Voorlopig kozen we als nom de plume dus Jef. Of Marie. Kwestie dat u niet uit de lucht komt gevallen als u binnen een half jaar het geboortekaartje ontvangt.
donderdag 4 december 2008
13 weken = 3 maanden
Mijn hyperemesis gravidarum lijkt aan de beterhand te zijn. Ik houd het meeste van mijn eten en drinken binnen, al ben ik nog wel steeds misselijk. Kan niet tegen etensgeuren en denk er nog niet aan om een blikje kattenvoer te openen in mijn nabijheid!
Maar ik zie het nog goedkomen.
Maar ik zie het nog goedkomen.
12 weken 2 dagen
OK, vergeet de positieve commentaar van enkele dagen geleden. Uiteindelijk heb ik toch nog moeten overgeven die dag.
Erger nog: de dagen erna waren een regelrechte hel. Overgeven om het kwartier, maag leeg of niet, en pijn dat het deed! Ik hield niets meer binnen van eten of drinken en was na 2 dagen volledig uitgeput en uitgedroogd.
Remedie: dosis medicatie verhogen en zoveel mogelijk rusten in een donkere kamer, zonder prikkels (dus geen tv, boek, gsm of echtgenoot aan mijn zij).
Maar er is ook positief nieuws: ons boeleke is perfect op schema. 5,1 cm groot van kruin tot stuitje, nekplooimeting was positief (0,4 mm) en het was voorzien van armen, benen, hersenen, neusbeentje, kortom: alles wat er op dit moment voorzien moet zijn.
Jeuj!
Erger nog: de dagen erna waren een regelrechte hel. Overgeven om het kwartier, maag leeg of niet, en pijn dat het deed! Ik hield niets meer binnen van eten of drinken en was na 2 dagen volledig uitgeput en uitgedroogd.
Remedie: dosis medicatie verhogen en zoveel mogelijk rusten in een donkere kamer, zonder prikkels (dus geen tv, boek, gsm of echtgenoot aan mijn zij).
Maar er is ook positief nieuws: ons boeleke is perfect op schema. 5,1 cm groot van kruin tot stuitje, nekplooimeting was positief (0,4 mm) en het was voorzien van armen, benen, hersenen, neusbeentje, kortom: alles wat er op dit moment voorzien moet zijn.
Jeuj!
11 weken 3 dagen
Ik heb vandaag nog niet moeten kotsen!
Wacht, ik denk dat de ernst van de situatie nog niet tot u doordringt:
IK HEB VANDAAG NOG NIET MOETEN KOTSEN !!!
O jawel, ik ben nog wel misselijk, maar een stuk minder dan de afgelopen dagen het geval was. Ik kan nog geen geuren verdragen, wil geen groenten (tenzij in soep of puree), moet geen vlees hebben, kan de gedachte aan eten niet verdragen, maar ik heb niet moeten overgeven vandaag.
Ik dacht dat dit moment nooit zou komen.
Snif, ik pink een traantje weg van opgeluchtheid…
Wacht, ik denk dat de ernst van de situatie nog niet tot u doordringt:
IK HEB VANDAAG NOG NIET MOETEN KOTSEN !!!
O jawel, ik ben nog wel misselijk, maar een stuk minder dan de afgelopen dagen het geval was. Ik kan nog geen geuren verdragen, wil geen groenten (tenzij in soep of puree), moet geen vlees hebben, kan de gedachte aan eten niet verdragen, maar ik heb niet moeten overgeven vandaag.
Ik dacht dat dit moment nooit zou komen.
Snif, ik pink een traantje weg van opgeluchtheid…
10 weken 5 dagen
Paniek vanaf gisteren. Een scherpe pijn gevoeld in mijn buik, en nadien bloedverlies gehad. Ik mocht gelukkig vanmorgen al naar de gynaecoloog. Omdat ik de hele nacht en vanmorgen nog steeds bloedverlies had, was ik helemaal voorbereid op slecht nieuws.
Gelukkig heeft de gynaecoloog mij gerust kunnen stellen. Het hartje van ons kindje klopte goed (163 slagen per minuut), het was volop aan het bewegen, het was gegroeid (3,8 cm van hoofd tot poep) dus alles zag er prima uit. Hij zei letterlijk dat hij niet dacht dat deze zwangerschap nog mis zou lopen.
Maar toch blijf ik het eng vinden, bloedverlies. Ik weet dat ik er nog wel even last van zal hebben, want er is natuurlijk wel ergens een bloeding geweest, al was die niet terug te vinden op de echo. En ook al weet je beter, het blijft een vies gevoel om bloed te verliezen tijdens een zwangerschap.
Ik heb ook maar meteen iets gevraagd tegen de misselijkheid, want die pillen werken echt niet. Nu heb ik suppo’s gekregen. Misschien iets minder interessant qua toedieningswijze, maar momenteel ben ik tot alles bereid om me beter te voelen.
En nu kruip ik terug in mijn zetel.
Bweurk!!!
Gelukkig heeft de gynaecoloog mij gerust kunnen stellen. Het hartje van ons kindje klopte goed (163 slagen per minuut), het was volop aan het bewegen, het was gegroeid (3,8 cm van hoofd tot poep) dus alles zag er prima uit. Hij zei letterlijk dat hij niet dacht dat deze zwangerschap nog mis zou lopen.
Maar toch blijf ik het eng vinden, bloedverlies. Ik weet dat ik er nog wel even last van zal hebben, want er is natuurlijk wel ergens een bloeding geweest, al was die niet terug te vinden op de echo. En ook al weet je beter, het blijft een vies gevoel om bloed te verliezen tijdens een zwangerschap.
Ik heb ook maar meteen iets gevraagd tegen de misselijkheid, want die pillen werken echt niet. Nu heb ik suppo’s gekregen. Misschien iets minder interessant qua toedieningswijze, maar momenteel ben ik tot alles bereid om me beter te voelen.
En nu kruip ik terug in mijn zetel.
Bweurk!!!
10 weken 2 dagen
Eergisteren had ik even het licht gezien. ’s Morgens een pilletje genomen (Postafene) en de rest van de dag zonder braken doorgebracht! Een ware haleluja-ervaring! (en dat voor een atheïst)
Maar sinds gisteren denk ik dat het gewoon toeval zal geweest zijn. Gisteren was het opnieuw van dattum: braken, misselijk, slap, duizelig… En vandaag voel ik me al even slecht.
Zal ik even opsommen wanneer ik moet braken?
- als ik honger heb
- als ik gegeten heb
- als ik gedronken heb
- als ik rechtkom uit lig
- als ik denk aan eten
- als ik reclame zie over eten
- als ik parfum ruik
- als ik bereidingsgeuren ruik
- en soms gewoon zomaar tussendoor, voor de gezelligheid
Maar sinds gisteren denk ik dat het gewoon toeval zal geweest zijn. Gisteren was het opnieuw van dattum: braken, misselijk, slap, duizelig… En vandaag voel ik me al even slecht.
Zal ik even opsommen wanneer ik moet braken?
- als ik honger heb
- als ik gegeten heb
- als ik gedronken heb
- als ik rechtkom uit lig
- als ik denk aan eten
- als ik reclame zie over eten
- als ik parfum ruik
- als ik bereidingsgeuren ruik
- en soms gewoon zomaar tussendoor, voor de gezelligheid
9 weken 6 dagen
Ik ben het beu. Kotsbeu! Letterlijk!!
Medicatie gekregen tegen het braken ondertussen, maar tot nu toe helpt dat geen zier. Mijn maag gooit nog vrolijk bijna alles eruit wat ik er met veel moeite heb ingekregen. Gewoon nog maar dénken aan bepaalde voedingswaren is voldoende om over te geven voor mij.
Laat ons nu maar gewoon snel 2 weken, een positieve echo en geen misselijkheid meer verder zijn.
Medicatie gekregen tegen het braken ondertussen, maar tot nu toe helpt dat geen zier. Mijn maag gooit nog vrolijk bijna alles eruit wat ik er met veel moeite heb ingekregen. Gewoon nog maar dénken aan bepaalde voedingswaren is voldoende om over te geven voor mij.
Laat ons nu maar gewoon snel 2 weken, een positieve echo en geen misselijkheid meer verder zijn.
9 weken 2 dagen
En weeral maak ik me ongerust. Vandaag had ik bij het toiletbezoek weeral een paar keer een veegje met wat bloed aan. O ja, niets om je zorgen over te maken, dat lees je overal. Maar eens je een miskraam hebt gehad, is dat allemaal loos gezever.
Ik probeer het dan altijd te rationaliseren. Om te beginnen: ik kan er niets aan doen. Verder heb ik nog altijd last van alle kwalen, vooral braken lukt me vandaag goed. Dus op zich zit dat allemaal wel goed. Maar toch is dat een magere troost.
Nog 3 weken te gaan. Als dan alles nog goed zit, dan is de kans dat het alsnog misgaat wel heel erg klein. De kaap van 12 weken, die wil ik echt zo snel mogelijk halen!
Ik probeer het dan altijd te rationaliseren. Om te beginnen: ik kan er niets aan doen. Verder heb ik nog altijd last van alle kwalen, vooral braken lukt me vandaag goed. Dus op zich zit dat allemaal wel goed. Maar toch is dat een magere troost.
Nog 3 weken te gaan. Als dan alles nog goed zit, dan is de kans dat het alsnog misgaat wel heel erg klein. De kaap van 12 weken, die wil ik echt zo snel mogelijk halen!
8 weken 5 dagen
Die lactose neem ik ondertussen niet meer in. Man man, miserie dat dat nadien gaf in mijn darmen! Toch niet zo tolerant als ik had gedacht.
Ik zit ondertussen thuis. De komende twee weken ga ik niet werken omdat ik al te zeer last heb van misselijkheid en braken. Eergisteren zijn we bij ons papa gaan brunchen en kon ik dus niet blijven liggen. Met als gevolg dat ik nadien veelvuldig moest braken omdat ik mij die voormiddag zo ‘in’ had moeten houden. Liggen gaat me beter af, dan moet ik toch een pak minder braken (of nog niet, zoals vandaag).
Ik breng mijn dagen dus vooral liggend door, lezend en slapend. Onze Jules is wel superlief voor me. Hij komt ’s avonds na school bij mij liggen in de zetel en komt mij zoenen, zodat ik snel weer beter zal worden. En elke morgen vraagt hij of ik al genezen ben. Zo’n lief kind!
Slapen vind ik momenteel het heerlijkste wat er bestaat. In mijn slaap ben ik niet ziek en bij het ontwaken voel ik me nagenoeg niet misselijk. Een vervelend moment, want je weet dat je misselijk gaat worden zodra je je omdraait. Dus vandaag heb ik geslapen tot 9u30. En ik heb een middagdutje gedaan van 12u30 tot 15u10. Deed deugd!
Ik zit ondertussen thuis. De komende twee weken ga ik niet werken omdat ik al te zeer last heb van misselijkheid en braken. Eergisteren zijn we bij ons papa gaan brunchen en kon ik dus niet blijven liggen. Met als gevolg dat ik nadien veelvuldig moest braken omdat ik mij die voormiddag zo ‘in’ had moeten houden. Liggen gaat me beter af, dan moet ik toch een pak minder braken (of nog niet, zoals vandaag).
Ik breng mijn dagen dus vooral liggend door, lezend en slapend. Onze Jules is wel superlief voor me. Hij komt ’s avonds na school bij mij liggen in de zetel en komt mij zoenen, zodat ik snel weer beter zal worden. En elke morgen vraagt hij of ik al genezen ben. Zo’n lief kind!
Slapen vind ik momenteel het heerlijkste wat er bestaat. In mijn slaap ben ik niet ziek en bij het ontwaken voel ik me nagenoeg niet misselijk. Een vervelend moment, want je weet dat je misselijk gaat worden zodra je je omdraait. Dus vandaag heb ik geslapen tot 9u30. En ik heb een middagdutje gedaan van 12u30 tot 15u10. Deed deugd!
8 weken 1 dag
Voor het opstaan een stukje cracker gegeten. Opgestaan, gewassen, aangekleed, en naar beneden voor het ontbijt. 3 lepels ontbijtgranen naar binnen gewerkt. (Jules fungeert graag als vuilbakje.) Dan misselijk geworden.
Naar de winkel met Jules en Yves (want die heeft het in zijn rug en kan dat niet alleen). Bij het thuiskomen wat boven de voortuin gaan hangen (tja…).
In de zetel gekropen. ’s Middags wat toastjes met kaas gegeten. (Veel nood aan lactose blijkbaar, hoewel ik intolerant ben.) Om het halfuur een half kommetje soep gedronken want ik moest rechtop blijven omdat Yves naar de kinesist ging en ik dus met onze Jules alleen thuis was. Toen Yves terug was, opnieuw in de zetel gaan liggen, misselijk wezen en wat slapen. Rond 16 u. een cracotte gegeten, nog wat meer cracottes gesmeerd, zodat ik snel kon helpen afwassen. Tijdens het afwassen voortdurend een hapje nemen zodat ik het uithield.
Na de afwas een glas appelsap in kleine slokjes gedronken om dit stukje te typen. En zo meteen weer plat in de zetel, misselijk wezen tot bedtijd.
Een productieve dag!
Naar de winkel met Jules en Yves (want die heeft het in zijn rug en kan dat niet alleen). Bij het thuiskomen wat boven de voortuin gaan hangen (tja…).
In de zetel gekropen. ’s Middags wat toastjes met kaas gegeten. (Veel nood aan lactose blijkbaar, hoewel ik intolerant ben.) Om het halfuur een half kommetje soep gedronken want ik moest rechtop blijven omdat Yves naar de kinesist ging en ik dus met onze Jules alleen thuis was. Toen Yves terug was, opnieuw in de zetel gaan liggen, misselijk wezen en wat slapen. Rond 16 u. een cracotte gegeten, nog wat meer cracottes gesmeerd, zodat ik snel kon helpen afwassen. Tijdens het afwassen voortdurend een hapje nemen zodat ik het uithield.
Na de afwas een glas appelsap in kleine slokjes gedronken om dit stukje te typen. En zo meteen weer plat in de zetel, misselijk wezen tot bedtijd.
Een productieve dag!
7 weken 6 dagen!!!
Jawel, ik mag er zeker van zijn nu: morgen ben ik 8 weken ver. En alles is goed!!
De gynaecoloog vond meteen een fel kloppend hartje dat wij zelf ook hebben gezien, en – o geruststelling – ook gehoord hebben. Snel, regelmatig, alles zoals het moet zijn. Grootte komt ook overeen met de leeftijd.
Er zit wel een bloeding ergens maar die is niet bedreigend voor het vruchtje, en die verklaart ook waarom ik toch dagelijks wat rozig en bruin verlies heb.
Uitgerekende datum volgens de gynaecoloog: 11 juni 2009. 5 dagen voor onze Jules verjaart. Ik hoop dat ik daartegen uit het ziekenhuis ben, want anders is het voor dat manneke niet zo leuk natuurlijk.
En hoor je het? Ik durf over de toekomst te praten nu. Nu durf ik ervan uit te gaan dat het goed komt, durf ik in de toekomst te kijken, en vooral: durf ik te aanvaarden dat er een piepklein levend wezentje in mij groeit.
Ik heb er al een pak meer vertrouwen in dat het goed kan komen.
De gynaecoloog vond meteen een fel kloppend hartje dat wij zelf ook hebben gezien, en – o geruststelling – ook gehoord hebben. Snel, regelmatig, alles zoals het moet zijn. Grootte komt ook overeen met de leeftijd.
Er zit wel een bloeding ergens maar die is niet bedreigend voor het vruchtje, en die verklaart ook waarom ik toch dagelijks wat rozig en bruin verlies heb.
Uitgerekende datum volgens de gynaecoloog: 11 juni 2009. 5 dagen voor onze Jules verjaart. Ik hoop dat ik daartegen uit het ziekenhuis ben, want anders is het voor dat manneke niet zo leuk natuurlijk.
En hoor je het? Ik durf over de toekomst te praten nu. Nu durf ik ervan uit te gaan dat het goed komt, durf ik in de toekomst te kijken, en vooral: durf ik te aanvaarden dat er een piepklein levend wezentje in mij groeit.
Ik heb er al een pak meer vertrouwen in dat het goed kan komen.
7 weken 4 dagen
Vandaag de truc ontdekt om zo min mogelijk misselijk te zijn: blijven eten en drinken. Ik ben begonnen met een half toastje voor ik rechtkwam uit bed. Daarna mijn mini-ontbijt, en daarna telkens een slokje melk (ja, ik weet het, maar het hielp). Tegen 10 u. wat druifjes gegeten (en de pel telkens uitgespuwd want die vond ik te bitter). Rond 11u nog een kopje thee en vanmiddag anderhalve boterham met spek en een halve met kruidenkaas. Daarna een goeie halve liter soep gedronken terwijl ik op de computer aan het werken was. En nu is het twee uur, de soep is op en vlieg ik in de appelsapjes. Een slokje om de 5 minuten, does the trick!
Normaal gezien zou een mens van die combinaties misselijk worden, maar momenteel helpt het mij om niet misselijk te worden. Alles voor de misselijkheid!
Normaal gezien zou een mens van die combinaties misselijk worden, maar momenteel helpt het mij om niet misselijk te worden. Alles voor de misselijkheid!
7 weken 3 dagen
Zo. Ik heb het verteld tegen enkele mensen. Omdat ik woensdag naar de gynaecoloog moet en als het slecht nieuws is, wil ik dat toch tegen iemand kunnen zeggen zonder dat ik eerst de hele uitleg moet doen.
De misselijkheid komt en gaat. Gisteren ging het goed, en heb ik veel gegeten. (Daarom dat het goed ging, denk ik). Mijn borsten zijn echter pijnlijker dan ooit. En ik loop de hele dag te geeuwen. Qua symptomen lijkt me alles dus OK.
Ik heb nu een weekje verlof. Ik zou er graag van kunnen genieten, maar ik leef echt naar woensdagnamiddag toe. De dag waarop mijn hart hopelijk opnieuw begint te kloppen.
De misselijkheid komt en gaat. Gisteren ging het goed, en heb ik veel gegeten. (Daarom dat het goed ging, denk ik). Mijn borsten zijn echter pijnlijker dan ooit. En ik loop de hele dag te geeuwen. Qua symptomen lijkt me alles dus OK.
Ik heb nu een weekje verlof. Ik zou er graag van kunnen genieten, maar ik leef echt naar woensdagnamiddag toe. De dag waarop mijn hart hopelijk opnieuw begint te kloppen.
Geen idee hoever eigenlijk
Vanmorgen naar de Spoed gereden omdat ik weer bloedverlies had. Niet zo erg veel, maar genoeg om mij ongerust te maken, zeker omdat ik vind dat mijn buik anders aanvoelt dan daarvoor.
Er was nog niets te zien. ’t Is te zeggen: wel een embryo in een vruchtzak en een hartje dat nog niet klopte. En dat vind ik vreemd. Bij onze Jules had ik op 6 weken en half wel een kloppend hartje. Volgens mijn berekening zou ik bijna 7 weken moeten zijn vandaag, maar volgens de echo ben ik 6 weken 1 dag ver. Dat is 5 dagen minder. Dus ofwel ligt het daaraan dat het hartje niet klopt (en was mijn berekening fout), ofwel is het nog maar pas misgegaan en is de embryo gestopt met groeien.
Volgende week moet ik sowieso naar mijn gynaecoloog. Dan weet ik het zeker want dan kan hij vergelijken met de echo van vandaag. Als er geen groei is, en als het hartje niet klopt, dan zal het toch zijn misgegaan. Maar laat ons hopen dat dat niet het geval is.
Er zijn in elk geval nog redenen genoeg om me nog niet doodongerust te maken: volgens de gynaecoloog zag alles er normaal uit, ik heb ondertussen weer zo goed als geen bloedverlies meer, ik ben nog steeds misselijk en mijn borsten doen nog steeds wat pijn. Yves zit ook altijd maar te zeggen dat elke zwangerschap anders is (en hij kan het weten?) en dat daarom mijn buik misschien anders aanvoelt. Dat is waar, maar toch blijft die onzekerheid knagen.
Ik haat dit, echt waar. Het eerste trimester van een zwangerschap is zowat het rotste dat ik op psychologisch gebied al heb meegemaakt. Geen controle over. Constante twijfel. Schrik dat het weer misloopt want na 2 miskramen verhoogt je kans op een volgende. Een roetsjbaan op en af. En telkens weer de kracht moeten vinden om mezelf op te peppen.
Uitputtend.
Er was nog niets te zien. ’t Is te zeggen: wel een embryo in een vruchtzak en een hartje dat nog niet klopte. En dat vind ik vreemd. Bij onze Jules had ik op 6 weken en half wel een kloppend hartje. Volgens mijn berekening zou ik bijna 7 weken moeten zijn vandaag, maar volgens de echo ben ik 6 weken 1 dag ver. Dat is 5 dagen minder. Dus ofwel ligt het daaraan dat het hartje niet klopt (en was mijn berekening fout), ofwel is het nog maar pas misgegaan en is de embryo gestopt met groeien.
Volgende week moet ik sowieso naar mijn gynaecoloog. Dan weet ik het zeker want dan kan hij vergelijken met de echo van vandaag. Als er geen groei is, en als het hartje niet klopt, dan zal het toch zijn misgegaan. Maar laat ons hopen dat dat niet het geval is.
Er zijn in elk geval nog redenen genoeg om me nog niet doodongerust te maken: volgens de gynaecoloog zag alles er normaal uit, ik heb ondertussen weer zo goed als geen bloedverlies meer, ik ben nog steeds misselijk en mijn borsten doen nog steeds wat pijn. Yves zit ook altijd maar te zeggen dat elke zwangerschap anders is (en hij kan het weten?) en dat daarom mijn buik misschien anders aanvoelt. Dat is waar, maar toch blijft die onzekerheid knagen.
Ik haat dit, echt waar. Het eerste trimester van een zwangerschap is zowat het rotste dat ik op psychologisch gebied al heb meegemaakt. Geen controle over. Constante twijfel. Schrik dat het weer misloopt want na 2 miskramen verhoogt je kans op een volgende. Een roetsjbaan op en af. En telkens weer de kracht moeten vinden om mezelf op te peppen.
Uitputtend.
6 weken 5 dagen
En we zijn weer terug bij af.
Daarstraks voelde ik een steek toen ik snel rechtstond van mijn stoel. Meteen naar het toilet geweest, en er lag een klein beetje bloed in mijn verbandje. Een uur later (na school) nog eens geweest, en weer wat bloed weggeveegd. Bij het thuiskomen om het halfuur gaan kijken, maar telkens weer bloed geveegd.
Toen het wat meer werd, heb ik naar de verloskamer gebeld (mijn gynaecoloog is in verlof deze week). Ik mag steeds via Spoed binnenkomen als ik me ofwel heel ongerust maak, ofwel als ik meer bloed begin te verliezen.
Ondertussen is het weer bang afwachten. Als het nu fout loopt, weet ik niet of ik de moed en zin nog heb om een derde keer te proberen.
Daarstraks voelde ik een steek toen ik snel rechtstond van mijn stoel. Meteen naar het toilet geweest, en er lag een klein beetje bloed in mijn verbandje. Een uur later (na school) nog eens geweest, en weer wat bloed weggeveegd. Bij het thuiskomen om het halfuur gaan kijken, maar telkens weer bloed geveegd.
Toen het wat meer werd, heb ik naar de verloskamer gebeld (mijn gynaecoloog is in verlof deze week). Ik mag steeds via Spoed binnenkomen als ik me ofwel heel ongerust maak, ofwel als ik meer bloed begin te verliezen.
Ondertussen is het weer bang afwachten. Als het nu fout loopt, weet ik niet of ik de moed en zin nog heb om een derde keer te proberen.
6 weken 4 dagen
Het gaat al veel beter dan eergisteren. Of slechter, ’t is maar hoe je ’t bekijkt. Ik voel me dagelijks misselijker worden en moet elk uur iets eten of ik begin te kokhalzen. Maar dat is een goed teken dus ik voel me geruster nu. Ben de laatste 2 dagen amper ongerust geweest, dat is de eerste keer sinds ik weet dat ik zwanger ben.
Ik was gisteren (op het mosselfestijn op school) aan het denken dat ik eigenlijk nog niet moet zagen. Er zijn vrouwen die moeilijk zwanger geraken; dat is veel erger. Er zijn vrouwen die niet zwanger kunnen geraken; dat is nog erger. Ik weet tenminste dat ik vruchtbaar ben, en wij kunnen zomaar een kindje maken als we willen. Dat is voor sommige vrouwen een ondenkbare luxepositie. Dus ik moet inderdaad niet zagen en klagen dat ik ook nog maar denk dat het misloopt, terwijl daar geen enkele reden toe is.
Maar het wordt moeilijker om die misselijkheid te verbergen. Gisteren, tijdens het klaarzetten van de tafels, zeiden enkele collega’s dat ik nogal wit en nadien erg rood zag. Ik heb het op de koude gestoken terwijl ik eigenlijk veel zin had om te gaan liggen en wat toast te knabbelen. Daarstraks was ik aan het kokhalzen toen mijn klas vertrok naar godsdienst of zedenleer, omdat ik dringend een toastje moest eten. En daarnet had Yves lekker gekookt, het smaakte echt keilekker, maar ik moest het eten naar binnen wringen. Heb de helft laten liggen voor straks, want dan moet ik toch weer iets in mijn maag stoppen om niet misselijker te worden. En dit is nog maar het begin, dat weet ik van de vorige keer. Toen ben ik vanaf ongeveer 7 weken beginnen overgeven tot ik 14 weken ver was. Dus dat staat me misschien nog wel te wachten.
We zien wel hoe het loopt.
Ik was gisteren (op het mosselfestijn op school) aan het denken dat ik eigenlijk nog niet moet zagen. Er zijn vrouwen die moeilijk zwanger geraken; dat is veel erger. Er zijn vrouwen die niet zwanger kunnen geraken; dat is nog erger. Ik weet tenminste dat ik vruchtbaar ben, en wij kunnen zomaar een kindje maken als we willen. Dat is voor sommige vrouwen een ondenkbare luxepositie. Dus ik moet inderdaad niet zagen en klagen dat ik ook nog maar denk dat het misloopt, terwijl daar geen enkele reden toe is.
Maar het wordt moeilijker om die misselijkheid te verbergen. Gisteren, tijdens het klaarzetten van de tafels, zeiden enkele collega’s dat ik nogal wit en nadien erg rood zag. Ik heb het op de koude gestoken terwijl ik eigenlijk veel zin had om te gaan liggen en wat toast te knabbelen. Daarstraks was ik aan het kokhalzen toen mijn klas vertrok naar godsdienst of zedenleer, omdat ik dringend een toastje moest eten. En daarnet had Yves lekker gekookt, het smaakte echt keilekker, maar ik moest het eten naar binnen wringen. Heb de helft laten liggen voor straks, want dan moet ik toch weer iets in mijn maag stoppen om niet misselijker te worden. En dit is nog maar het begin, dat weet ik van de vorige keer. Toen ben ik vanaf ongeveer 7 weken beginnen overgeven tot ik 14 weken ver was. Dus dat staat me misschien nog wel te wachten.
We zien wel hoe het loopt.
6 weken 2 dagen
Nog geen beterschap in mijn gemoed, helaas. Ik merk bij het toiletbezoek bij het vegen wat rozig slijm, en dan bekruipt mij altijd het gevoel dat het mis aan het lopen is. Stom natuurlijk, want ik weet wel dat het doodnormaal is. Telkens ik iets voel in mijn buik, schrik dat het fout gaat. Telkens ik niets voel, schrik dat het fout is gegaan.
Man, ik hoop echt dat ik binnenkort goed nieuws krijg na de eerste echo. Nog anderhalve week is dat. Dan kan ik misschien blij zijn met mijn zwangerschap. Op deze manier vind ik er echt niets aan.
Man, ik hoop echt dat ik binnenkort goed nieuws krijg na de eerste echo. Nog anderhalve week is dat. Dan kan ik misschien blij zijn met mijn zwangerschap. Op deze manier vind ik er echt niets aan.
6 weken zwanger
Dedju hè! Die onzekerheid blijft, de schrik zit er toch echt wel in. Deze voormiddag dacht ik bij elk steekje in mijn buik: “Als dit maar goed afloopt…” Sinds vanavond heb ik amper nog last van iets, dus denk ik weer dat het mis is gegaan.
Maar het is ondertussen geen hartverlammende angst meer. Meer berustend in het lot. Niets aan te doen uiteindelijk, als het misgaat. Teken dat de natuur ervoor zorgt dat we enkel gezonde kindjes op de wereld zetten.
Al hoop ik natuurlijk fel op een gezond beebje.
Maar het is ondertussen geen hartverlammende angst meer. Meer berustend in het lot. Niets aan te doen uiteindelijk, als het misgaat. Teken dat de natuur ervoor zorgt dat we enkel gezonde kindjes op de wereld zetten.
Al hoop ik natuurlijk fel op een gezond beebje.
5 weken 6 dagen ver
Heel belangrijk nieuws: geen bloedverlies gehad!
Wat wel: om het uur moeten plassen, lichte buikpijn, misselijk na elke maaltijd en geen honger ervoor, veel dorst, wreed veel goesting in vers geperst sinaasappelsap met pompelmoes. Dus ben ik prompt naar de winkel gereden voor een netje pompelmoezen en een netje persappelsienen. En het heeft gesmaakt, dank u!
En moe dat ik ben! Op allerlei websites lees ik dat je best kan toegeven aan die vermoeidheid, dat je gerust mag slapen zoveel je kan. Maar probeer maar eens een dutje te doen in de zetel met een hyperactieve kleuter in de buurt die jou als zijn favoriete speelkameraadje beschouwt. Welgeteld 2 minuten heb ik mijn ogen kunnen sluiten. Doesn’t do the trick.
Vandaag ben ik er dus al een stuk geruster in dat het goed gaat. Ik voel me belabberd (een goed teken!) maar opgewekt. Bovendien las ik op een website dat je tot 7 weken 60 % kans hebt op een miskraam (veel trouwens, niet?) maar vanaf 7 weken nog maar 10 %. Bovendien vind ik dat de kans, nadat ik het al eens meemaakte, toch wel wat kleiner moet zijn voor mij, gezien ik gezond ben en niets doe wat niet mag. Ik ga zelfs vanaf vandaag niet meer joggen, omdat ik mij er niet goed bij voel. Ik ga wel in de plaats dezelfde route wandelen, want ik wil wel in beweging blijven. En zwemmen, dat ga ik ook opnieuw doen.
Ik hoop dat ik misselijk blijf, dat ik moe blijft, dat ik geen honger blijf hebben, dat mijn buikpijn blijft. Want zolang ik die symptomen heb, ben ik er toch een stuk geruster in dat het deze keer wel zal lukken.
Wat wel: om het uur moeten plassen, lichte buikpijn, misselijk na elke maaltijd en geen honger ervoor, veel dorst, wreed veel goesting in vers geperst sinaasappelsap met pompelmoes. Dus ben ik prompt naar de winkel gereden voor een netje pompelmoezen en een netje persappelsienen. En het heeft gesmaakt, dank u!
En moe dat ik ben! Op allerlei websites lees ik dat je best kan toegeven aan die vermoeidheid, dat je gerust mag slapen zoveel je kan. Maar probeer maar eens een dutje te doen in de zetel met een hyperactieve kleuter in de buurt die jou als zijn favoriete speelkameraadje beschouwt. Welgeteld 2 minuten heb ik mijn ogen kunnen sluiten. Doesn’t do the trick.
Vandaag ben ik er dus al een stuk geruster in dat het goed gaat. Ik voel me belabberd (een goed teken!) maar opgewekt. Bovendien las ik op een website dat je tot 7 weken 60 % kans hebt op een miskraam (veel trouwens, niet?) maar vanaf 7 weken nog maar 10 %. Bovendien vind ik dat de kans, nadat ik het al eens meemaakte, toch wel wat kleiner moet zijn voor mij, gezien ik gezond ben en niets doe wat niet mag. Ik ga zelfs vanaf vandaag niet meer joggen, omdat ik mij er niet goed bij voel. Ik ga wel in de plaats dezelfde route wandelen, want ik wil wel in beweging blijven. En zwemmen, dat ga ik ook opnieuw doen.
Ik hoop dat ik misselijk blijf, dat ik moe blijft, dat ik geen honger blijf hebben, dat mijn buikpijn blijft. Want zolang ik die symptomen heb, ben ik er toch een stuk geruster in dat het deze keer wel zal lukken.
5 weken 5 dagen zwanger
Gisteren had ik licht bloedverlies. Heel licht, slechts twee keer een beetje, maar dat was genoeg om de moed in mijn schoenen te laten zinken. Alsof er een onzichtbare elastiek rond mijn hart werd gespannen. Het begin van erger.
Uiteindelijk toch de slaap kunnen vatten van pure vermoeidheid.
Vandaag had ik bij het opstaan weer een paar druppeltjes bloedverlies. Dat was al, geen druppel meer de rest van de dag. Maar wel om het halfuur naar het toilet gelopen om te kijken. Het voelt ook aan alsof ik bloed verlies, maar gelukkig is het niet (meer) zo. Ik durf weer een beetje hopen dat dit goed gaat aflopen.
Maar er zijn nog zaken die mij op de been houden. De vorige zwangerschap, toen het misliep, had ik geen zwangerschapssymptomen vanaf de dag voor ik bloed begon te verliezen. Nu zit ik al de hele dag stiekem op het toilet aan mijn borsten te voelen of ze nog pijn doen (een beetje), ik ruik alles nog zeer scherp, ik werd vanmorgen wat misselijk na mijn ontbijt, ik werd gisteren echt misselijk van de beuling die Yves naast mij in de zetel opat (heb hem naar de keuken verbannen met dat onding). En tenslotte: na 2 maanden dieet en sport kan ik mijn onderbuik opeens niet meer intrekken. Nu al niet meer. Als dat zo blijft (laat ons hopen) dan heb ik al een serieuze buik op 3 maanden zwangerschap.
Fingers crossed.
Uiteindelijk toch de slaap kunnen vatten van pure vermoeidheid.
Vandaag had ik bij het opstaan weer een paar druppeltjes bloedverlies. Dat was al, geen druppel meer de rest van de dag. Maar wel om het halfuur naar het toilet gelopen om te kijken. Het voelt ook aan alsof ik bloed verlies, maar gelukkig is het niet (meer) zo. Ik durf weer een beetje hopen dat dit goed gaat aflopen.
Maar er zijn nog zaken die mij op de been houden. De vorige zwangerschap, toen het misliep, had ik geen zwangerschapssymptomen vanaf de dag voor ik bloed begon te verliezen. Nu zit ik al de hele dag stiekem op het toilet aan mijn borsten te voelen of ze nog pijn doen (een beetje), ik ruik alles nog zeer scherp, ik werd vanmorgen wat misselijk na mijn ontbijt, ik werd gisteren echt misselijk van de beuling die Yves naast mij in de zetel opat (heb hem naar de keuken verbannen met dat onding). En tenslotte: na 2 maanden dieet en sport kan ik mijn onderbuik opeens niet meer intrekken. Nu al niet meer. Als dat zo blijft (laat ons hopen) dan heb ik al een serieuze buik op 3 maanden zwangerschap.
Fingers crossed.
1 week en 3 dagen overtijd
Nu kan het toch echt niet mis zijn. Ik loop op wolkjes (had ik bij onze Jules ook), mijn BH’s beginnen te knellen (idem), en ik heb zeurende buikpijn (dito).
Het enige maar best wel grote verschil: ik ben bang. Bang dat het verkeerd zal gaan, zoals 4 maanden geleden. Bang om naar het toilet te gaan, om een vlekje bloed te zien. Bang om het tegen iemand te zeggen en nadien te moeten vertellen dat het fout is gegaan. Bang dat ik door te sporten iets verkeerd doe. Bang om blij te zijn met mijn zwangerschap.
Daarom start ik ook niet meteen een blog. Ik typ dit in een simpel Word-documentje. Zo kan ik het afschermen van de wereld. Zo hoef ik nadien geen pas gestarte blog weer te sluiten, zoals in mei. Zo kan ik rustig afwachten welke richting het uitgaat. Gaat het goed, dan kopieer ik alles in een blog. Gaat het fout, dan houd ik dit documentje bij als herinnering.
Toch ben ik ook wel nieuwsgierig en heb ik de verwachte einddatum al berekend: 10 juni 2009. Einddatum, want over geboorte en alles wat met een levend wezen te maken heeft, durf ik nog niet te spreken.
Te bang.
Het enige maar best wel grote verschil: ik ben bang. Bang dat het verkeerd zal gaan, zoals 4 maanden geleden. Bang om naar het toilet te gaan, om een vlekje bloed te zien. Bang om het tegen iemand te zeggen en nadien te moeten vertellen dat het fout is gegaan. Bang dat ik door te sporten iets verkeerd doe. Bang om blij te zijn met mijn zwangerschap.
Daarom start ik ook niet meteen een blog. Ik typ dit in een simpel Word-documentje. Zo kan ik het afschermen van de wereld. Zo hoef ik nadien geen pas gestarte blog weer te sluiten, zoals in mei. Zo kan ik rustig afwachten welke richting het uitgaat. Gaat het goed, dan kopieer ik alles in een blog. Gaat het fout, dan houd ik dit documentje bij als herinnering.
Toch ben ik ook wel nieuwsgierig en heb ik de verwachte einddatum al berekend: 10 juni 2009. Einddatum, want over geboorte en alles wat met een levend wezen te maken heeft, durf ik nog niet te spreken.
Te bang.
4 dagen later
Nog steeds geen menstruatie in zicht. Zelfs geen PMS-symptomen. En nog steeds het gevoel dat die test onjuist was.
Dus opnieuw getest. ’s Avonds.
1 blauwe streep in het controlevenster. En na 6 minuten: een flinterdun blauw streepje in het Grote Zwangerschapsvenster. Flinterdun, maar een streep. Dus positief!
Ik wist het wel! Ik voel mijn lichaam toch goed aan!
Denk ik, want de vorige keer was er een dikke vette streep te zien, in plaats van dat schriele scharminkel van nu.
Een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog. Binnen drie weken. Want hoe het ook loopt, het zal toch nodig zijn.
Dus opnieuw getest. ’s Avonds.
1 blauwe streep in het controlevenster. En na 6 minuten: een flinterdun blauw streepje in het Grote Zwangerschapsvenster. Flinterdun, maar een streep. Dus positief!
Ik wist het wel! Ik voel mijn lichaam toch goed aan!
Denk ik, want de vorige keer was er een dikke vette streep te zien, in plaats van dat schriele scharminkel van nu.
Een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog. Binnen drie weken. Want hoe het ook loopt, het zal toch nodig zijn.
1 dag overtijd
1 blauw streepje. In het controlevenster. Niets, zelfs geen flinterdun streepje in het Grote Zwangerschapsvenster.
Ik geloofde er geen snars van. En was ook wel wat teleurgesteld. En verward, want ik dacht dat ik mijn lichaam beter aanvoelde dan dat.
Niet dus. Test in de vuilbak gegooid.
Ik geloofde er geen snars van. En was ook wel wat teleurgesteld. En verward, want ik dacht dat ik mijn lichaam beter aanvoelde dan dat.
Niet dus. Test in de vuilbak gegooid.
Abonneren op:
Posts (Atom)
