Nu kan het toch echt niet mis zijn. Ik loop op wolkjes (had ik bij onze Jules ook), mijn BH’s beginnen te knellen (idem), en ik heb zeurende buikpijn (dito).
Het enige maar best wel grote verschil: ik ben bang. Bang dat het verkeerd zal gaan, zoals 4 maanden geleden. Bang om naar het toilet te gaan, om een vlekje bloed te zien. Bang om het tegen iemand te zeggen en nadien te moeten vertellen dat het fout is gegaan. Bang dat ik door te sporten iets verkeerd doe. Bang om blij te zijn met mijn zwangerschap.
Daarom start ik ook niet meteen een blog. Ik typ dit in een simpel Word-documentje. Zo kan ik het afschermen van de wereld. Zo hoef ik nadien geen pas gestarte blog weer te sluiten, zoals in mei. Zo kan ik rustig afwachten welke richting het uitgaat. Gaat het goed, dan kopieer ik alles in een blog. Gaat het fout, dan houd ik dit documentje bij als herinnering.
Toch ben ik ook wel nieuwsgierig en heb ik de verwachte einddatum al berekend: 10 juni 2009. Einddatum, want over geboorte en alles wat met een levend wezen te maken heeft, durf ik nog niet te spreken.
Te bang.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten