Dedju hè! Die onzekerheid blijft, de schrik zit er toch echt wel in. Deze voormiddag dacht ik bij elk steekje in mijn buik: “Als dit maar goed afloopt…” Sinds vanavond heb ik amper nog last van iets, dus denk ik weer dat het mis is gegaan.
Maar het is ondertussen geen hartverlammende angst meer. Meer berustend in het lot. Niets aan te doen uiteindelijk, als het misgaat. Teken dat de natuur ervoor zorgt dat we enkel gezonde kindjes op de wereld zetten.
Al hoop ik natuurlijk fel op een gezond beebje.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten