Als zwangeren misselijk zijn, is dat een goed teken. Dat wil zeggen dat het een gezonde foetus is.
Zonder twijfel een uitspraak van een man. Het geslacht dat totaal ontredderd zou zijn als ze 8 weken aan een stuk buikgriep hadden, gecombineerd met de misselijkheid van een fikse kater. Het geslacht dat fysiek niet in staat is om iets ter grootte van een watermeloen uit hun gat te persen. Dat geslacht.
Maar stel dat het waar is. Meer nog: stel dat, hoe misselijker, hoe gezonder het boeleke. Dan heb ik hierbinnen een superkind zitten! Onze Jef gaat vast de Nobelprijs voor geneeskunde krijgen! Of op zijn minst een Pulitzer ontvangen.
"Ha!" denkt de aandachtige lezer nu, "ze heeft zich verklapt!"
Neen, ik weet echt nog niet of dit boeleke van Mars dan wel van Venus komt. En eens ik het zal weten, ga ik het echt niet aan uw neus hangen.
Wat ik wél weet, is hoe het zal heten. Oerdegelijke namen, daar heb ik een zwak voor. Sommigen testen de voornaam van hun kind door er "komen eten!" achter te plaatsen. Bij ons past "van mijn erf, godvermiljaardenondedju!" beter. Degelijke, gezonde namen met blozende wangetjes, recht uit de boerenstiel. Dat zal het worden.
Voorlopig kozen we als nom de plume dus Jef. Of Marie. Kwestie dat u niet uit de lucht komt gevallen als u binnen een half jaar het geboortekaartje ontvangt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten